- Piotrek, ale jak sobie to wyobrażasz? Jesteś kapitanem, jesteś jednym
z fundamentów drużyny. Nie możesz tak nagle, w trakcie turnieju wziąć wolnego.
Jesteś w meczowej dwunastce.
- Dobra, powiem wprost. Właśnie dzwoniła do mnie żona. Nasza córeczka
zmarła. Bycie z moją rodziną jest teraz ważniejsze, niż jakiś turniej.
Po wybłaganiu u trenera kilku dni wolnego pojechałem
do Warszawy. Nie zważałem na przepisy, radary. Magda mnie teraz potrzebuje. Ja
potrzebuję jej.
Wszedłem do
szpitala i od razu ją zauważyłem. Siedziała skulona na szpitalnym krzesełku.
Nie myśląc długo podbiegłem do niej i mocno przytuliłem.
Magda
Obudziłam się rano wtulona w Piotrka. Nie bardzo do mnie dochodziło, co
się wczoraj stało. Miałam wrażenie, jakby wszystko było snem. Wstałam po cichu,
by nie obudzić Piotrka i poszłam zrobić kawę. Gdy weszłam do kuchni zobaczyłam
Sandrę i Mateusza oraz małą Patrycję. Wnioskując po ich minach, o niczym nie
wiedzieli. Po chwili dołączył do nas Piotrek. Jego siostra była trochę zdziwiona,
że Piotrek jest w domu w momencie, kiedy powinien być na zgrupowaniu.
- Skoczymy po śniadaniu na miasto? – zapytał Piotrek, kiedy na chwilę
zostaliśmy sami.
- Jasne. Piotrek, proszę… W miarę możliwości nie rozmawiajmy o tym,
ok.?
- Wiesz, że kiedyś będziemy musieli.
- Wiem Kochanie, ale na razie nie potrafię.
- Dobra.. A teraz gadać, co się dzieje – Sandra weszła do kuchni. – Coś
z Zuzią, tak?
Gdzieś w Rzeszowie:
- Siadajcie – rozkazał Antiga. – Mam Wam coś ważnego do przekazania.
- Ale nie ma wszystkich. Znaczy Pita nie ma – krzyknął Zatorski.
- No on chyba nie przyjdzie – powiedział pod nosem Kurek.
- Cisza! No właśnie chodzi tu o Piotrka. Prosił mnie, bym przekazał Wam
to delikatnie, ale nie potrafię. Piotrek nie zagra ani w dzisiejszym meczu, ani
w jutrzejszym. Winiarski, jesteś kapitanem. Wczoraj wieczorem córeczka Piotrka
zmarła i pojechał do domu być teraz przy żonie.
Po chwili na sali
nie było już Zbyszka. Pobiegł za nim Kubiak, a trener popatrzył trochę ze
zdziwieniem na tą sytuację.
- Co mu się stało?
- Żona Nowakowskiego jest siostrą Bartmana – wyjaśnił Możdżonek.
Kiedy wszyscy się
rozeszli po pokoju trenera przyszedł Winiarski.
- Mogę zająć Ci chwilę?
- Jasne. O co chodzi?
- Rozmawiałem z chłopakami…
Magda:
- Magda? Boże! Nie wierzę! – usłyszałam, jak ktoś mnie woła. Obróciłam
się i zobaczyłam znajomą z czasów, gdy uczyłam się jeszcze w Warszawie. –
Magda… Co się z Tobą działo?
- Piotrek, zostawisz nas na sekundę? Zaraz do Ciebie dołączę –
zwróciłam się do środkowego.
- Jasne. Będę czekać w tamtej kawiarni – wskazał ręką na pobliski
budynek.
- Co się ze mną działo? Wszystko. Wyprowadziłam się z Warszawy,
mieszkałam z Zibim.
- I teraz wróciłaś w rodzinne strony. I to nie z byle kim..
- Jestem tu w sprawach rodzinnych. Nie planuję powrotu do Warszawy na
stałe.
- Wszyscy spisali Cię na straty. Wiele osób się o Ciebie martwiło.
- Po tym, jak ćpałam? – przytaknęła. – Dzięki pewnym osobom wyszłam na
prostą, zaczęłam nowe życie. Słuchaj, nie mam za bardzo czasu. Zgadamy się kiedyś,
ok.?
- Pewnie. Trzymaj się i do zobaczenia.
- Pa.
Szybko dołączyłam
do Piotrka i poszliśmy załatwiać wszystkie sprawy związane z pogrzebem Zuzi. W
ciągu trzech godzin udało nam się wszystko ogarnąć.
- Piotrek, chcę pojechać jutro z Tobą do Rzeszowa.
- Na pewno?
- Tak. Ty musisz jechać, a ja chcę pojechać razem z Tobą. Po prostu jak
tu zostanę, to dostanę szału. Weźmiemy Damianka i odwiedzimy przy okazji
Ignaczaków. Piotrek..
- Tak?
- Póki jesteśmy jeszcze w Warszawie, chciałabym gdzieś pojechać.
- Jasne. Zadzwonię tylko do mamy, że trochę później wrócimy.
Wsiedliśmy do
samochodu i pojechaliśmy pod właściwy adres. Przez jakieś 10 minut nie
wychodziłam z auta. Wzięłam kilka głębszych wdechów i otworzyłam drzwi.
- Na pewno chcesz iść sama?
- Chyba tak. Ale przyjdź później.
- Ok. Za 15 minut? – przytaknęłam.
Otworzyłam bramkę
i weszłam na podwórko. Usłyszałam głosy dochodzące zza budynku. Od razu udałam
się w tamtą stronę. Zobaczyłam wujka Bartka z rodziną i od razu do oczu
napłynęły mi łzy. Wujek był tak podobny do taty…
Przywitałam się z
nimi i podeszłam do mamy. Mimo początkowych obiekcji nie zastanawiałam się
długo i też ją przytuliłam.
- Przepraszam – wyszeptałam ze łzami w oczach.
- To ja przepraszam. Zniszczyłam Ci życie, a Ty po prostu potrzebowałaś
matki, którą nie potrafiłam dla Ciebie być.
- Mamo… To ja przepraszam. Za wszystko co powiedziałam… Za to, że nie
chciałam Cię słuchać, kiedy mówiłaś o Marysi… Teraz wiem, co przeżywałaś.
- O czym mówisz, dziecko? – zapytał wujek.
- Ja… Przez ten czas… Po śmierci taty tak wiele się wydarzyło… Wzięłam
ślub, urodziłam dwójkę dzieci. Damianek ma miesiąc… Zuzia… Ona… Miała chore
serduszko. Zmarła wczoraj wieczorem.
Mama natychmiast
mnie przytuliła. Doskonale mnie rozumiała. Mimo wielu lat nieporozumień,
sprzeczek, ucieczek z domu, była jedyną osobą, która mogła mnie zrozumieć.
Chwilę później
usłyszałam ciche dzień dobry
wypowiedziane z ust Piotrka. Przedstawiłam go oficjalnie jako mojego męża po
czym usiedliśmy wspólnie przy kawie. Po blisko godzinie musieliśmy wracać.
Zbliżała się pora karmienia Damianka. Obiecałam, że będę częściej odwiedzać
mamę. Chciałabym nadrobić ten stracony czas.
Wieczorem
spakowaliśmy najpotrzebniejsze rzeczy i z samego rana wyjechaliśmy do Rzeszowa.
Jechaliśmy na dwa samochody, bo Piotrek pożyczył samochód Igły, a potem
musimy czymś wrócić do Warszawy na pogrzeb.
Po kilku godzinach
jazdy byliśmy już na miejscu. Przywitaliśmy się z Ignaczakami. Rozpakowałam rzeczy
i pojechaliśmy na Podpromie, gdzie za pół godziny miał zacząć się mecz z
Argentyną.
Podpromie, korytarz:
- Co się dzieje? – Conte zaczepił Zatorskiego, gdy ten wychodził z
szatni.
- A co ma się dziać?
- No to – Argentyńczyk wskazał na czarną opaskę na ramieniu Libero.
Gdy Paweł
wytłumaczył o co chodzi, Conte od razu wrócił do szatni.
- Tylko Facu! Jakby dziennikarze o coś pytali, to nie mówcie, o co
chodzi.
- Nie ma problemu.
Magda:
Weszliśmy na halę usiedliśmy na trybunach.
Damiankowi bardzo spodobały się słuchawki, które tłumiły dźwięk, bo kiedy
chciałam je zdjąć, by poprawić mu czapeczkę, to buntował się i krzyczał.
Zaczął się mecz. Ostatni w tym Memoriale. Odegrano
hymny obu krajów i na zagrywce stanął Uriarte. Piłka trafiła wprost na dłonie
Zatiego. Rozegranie Fabiana i krótka przesunięta Wrony zaskutkowały pierwszym
punktem dla Biało-Czerwonych.
Po wygranej 3 – 2 z Argentyną nadszedł czas na
wręczenie medali. Na trzecim miejscu podium stanęli Holendrzy, na drugim Argentyńczycy,
a na pierwszym Nasza drużyna.
Po wręczeniu
nagród indywidualnych nadszedł czas na wręczenie medali. Kiedy krążki zawisły
na szyjach siatkarzy Winiar wziął od Marka Magiery mikrofon.
- Zanim odśpiewamy hymn, chciałbym prosić Was o jedną rzecz. W piątek
pewna mała osóbka, która była nam bardzo bliska powiększyła grono aniołków.
Dlatego mam do Was prośbę, uczcijcie razem z nami jej pamięć chwilą ciszy.
Zaczęłam płakać.
Iwona siedząca obok mnie wzięła Damianka na ręce, a Krzysiek mnie przytulił. Na
hali zrobiło się tak cicho, że można było usłyszeć szepty z drugiego końca. Dopiero
teraz zauważyłam, że zawodnicy naszej drużyny i drużyny Argentyny mieli na
ramionach czarne opaski.
- Dziękuję – powiedział i oddał mikrofon w ręce Marka.
Po chwili
poleciały pierwsze takty Mazurka Dąbrowskiego, a całe Podpromie odpłynęło. Po
jakichś pięciu minutach, kiedy atmosfera zaczęła się trochę uspokajać, zaczęły
się wywiady. Widziałam, jak Swędrowski zaczepia Piotrka.
Piotrek:
- Muszę zadać to pytanie. Cały sztab i drużyna milczy, a kibice i
dziennikarze zastanawiają się co było powodem Twojej absencji na dwóch
ostatnich meczach? Czyżby dopadła Cię kontuzja?
- Nie. Z moim zdrowiem wszystko w porządku. Proszę się nie martwić. Po
prostu problemu rodzinne wykluczyły mnie z gry.
- Jak oceniasz grę swoich kolegów? Trzeba przyznać, że mieli ciężki
orzech do zgryzienia. Wczoraj wyczerpujący mecz z Niemcami, dzisiaj z
Argentyną.
- Wczorajszego meczu nie widziałem, ale obejrzę go na powtórkach, gdy
będziemy analizować grę przeciwnika. Podczas dzisiejszego meczu na trybunach
było chyba więcej emocji niż na boisku.
- Gratulacje i dziękuję za rozmowę.
- Dziękuję.
_______________________________________________________
Cześć!
Jestem. Dawno nie było mnie tu z rozdziałem. Mam nadzieję, że się podoba, a jak się nie podoba, to trudno. Musiałam zrobić to co zrobiłam, bo mam już plan na dalsze losy opowiadania. Mam nadzieję, że wypalą :)
Dziś rozdział z wielu perspektyw. Mam nadzieję, że się nie pogubicie :)
Pozdrawiam, no_princess ;**
