32. I'm not ready

MUZYKA

Wake Me Up

                Obudziłam się koło 14.00. Rozejrzałam się po pokoju. Bartek leżał na swoim łóżku i robił coś przy komputerze, a Piotrka nigdzie nie było widać.

- Gdzie Cichy?

- Musiał iść na salę, bo trener kazał środkowym dopracować potrójny. Jak się czujesz? – zapytał troskliwie.

- Chujowo. Właściwie, dlaczego mieliście dzisiaj trening. Igła wczoraj mówił, że dzisiaj i jutro mieliście mieć wolne.

- Anastasi przesunął nam wolne o kilka dni.

                Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki. Lekko się ogarnęłam i wyjęłam z walizki jakąś bluzę.

- Jakby Pit wrócił, powiedz, że wyszłam zapalić.

- Magda, nie truj się.

                Puściłam to mimo uszu i wyszłam z pokoju. Po drodze natknęłam się kilku siatkarzy, których wyminęłam bez słowa.

- Przed rokiem coś mi obiecałeś – odezwałam się, kiedy poczułam za sobą jego postać.

- Czemu Ty zawsze wiesz, kiedy stoję obok Ciebie?

- Bo cały czas używasz tych samych perfum. Powiesz mi teraz, dlaczego mi pomogłeś?

- Bo wiedziałem, jak czują się Twoi bliscy, kiedy brałaś. Mój ojciec był uzależniony. Może nie od narkotyków, ale był alkoholikiem. Na początku znał umiar, ale kiedy stracił pracę zaczął pić częściej. W końcu mama nie wytrzymała. Wyrzuciła go z domu. Nie chciała, abym ja i Sylwia oglądali go w takim stanie. Odbiło się to na nim jeszcze bardziej niż strata pracy. Kilka tygodni później dowiedzieliśmy się o jego śmierci. Wtedy wszyscy zaczęli nas wytykać palcami, że mama go wyrzuciła, że powinniśmy mieć ojca i tak dalej, że to nasza wina. On nie widział świata poza alkoholem.  Wtedy obiecałem sobie, że jeśli kiedykolwiek spotkam kogoś na swojej drodze, kto będzie wymagał pomocy, to jej mu udzielę. I rok temu spotkałem właśnie Ciebie.

- Łukasz… Boję się, że nie poradzę sobie ze śmiercią taty. To mnie przerasta. Teraz się jakoś trzymam, ale wiem, że po pogrzebie wszystko się zmieni. Boję się, że nie wytrzymam psychicznie.

- Nie możesz tak mówić. Madzia, nie zostaniesz sama. Masz Piotrka, Zibiego, Aśkę, mnie. Nie zostawimy Cię samej. Nie pozwolimy na to.

                Kolejne kilka dni było nie do zniesienia. Wszystko mnie denerwowało. Choćby zwykłe „jak się czujesz?” matki. Byłam w Warszawie dopiero jeden dzień, a kobieta działała mi na nerwy niesamowicie.

Była 01.52. Nie mogłam zasnąć. Wierciłam się z boku na bok i próbowałam nie płakać. Sam dom wywoływał u mnie wspomnienia o tacie. Nie chcę myśleć, bo będzie na pogrzebie. Boję się, że nie dam rady tam pójść. Że nie będę w stanie wytrzymać. Wstałam z łóżka, chwyciłam poduszkę i cichym krokiem udałam się do pokoju obok.

- Zbyś.. Śpisz? – szturchnęłam lekko brata.

- No… A co? – odpowiedział zaspanym głosem.

- Nie mogę zasnąć.

                Bez żadnych protestów ustąpił mi trochę miejsca. Umieściłam na łóżku swoją poduszkę i położyłam się koło Zbyszka, który od razu mnie przytulił.

- Asia przyjedzie jutro? – zapytałam.

- Tak. Nie dostała na dzisiaj wolnego. Obiecała, że jutro będzie na 100%. Tobie też jest dziwnie? Bez taty?

- A jak myślisz? Zibi…

- Tak?

- Boję się. Że nie dam rady. Że znowu nie wytrzymam.

- Ejjj.. Słonko… Jestem przy Tobie. Z resztą nie tylko ja. Masz też Aśkę, Pita, Łukasza, Krzyśka, resztę Resoviaków. Nigdy nie zostaniesz sama. Zawsze będzie przy Tobie ktoś, kto będzie Cię wspierał.

-Zbyszek.. Możesz mi coś obiecać?

- Pewnie.

- Nie próbuj zastępować taty. Bądź po prostu bratem… Najwspanialszym bratem – dałam mu buziaka w policzek i po chwili usnęłam.

                Obudziłam się w zbyszkowym łóżku. Obok, na szafce, leżał talerz z kilkoma kanapkami i ciepłe kakao. Zjadłam jedną i popiłam jeszcze ciepłym napojem, po czym udałam się do łazienki. Po szybkim prysznicu ubrałam się w przygotowane wcześniej rzeczy na pogrzeb. Kiedy zeszłam do kuchni ujrzałam Asię, która jako jedyna, nie licząc Zibiego, postawiła na spodnie, Zbyszka w garniturze i matkę w czarnej sukience.

Po godzinie staliśmy na cmentarzu. Trochę zaskoczyło mnie, że na pogrzeb przyjechało kilku siatkarzy. Bo niby czemu mieliby się tu pojawiać. Jednak w duchu dziękowałam im, że przybyli.

Kiedy przez cały czas nie uroniłam ani jednej łzy. Dopiero w momencie, kiedy zaczęli chować trumnę nie wytrzymałam. Zaczęłam płakać. Piotrek od razu objął mnie swoimi silnymi ramionami.

Z dnia na dzień czułam się coraz gorzej. Nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. Bóle brzucha stawały się częstsze i silniejsze.

Piotrek:

                Już nie mogłem się doczekać, kiedy znów zobaczę Magdę. Nie widzieliśmy się od pogrzebu jej taty, a to przecież już prawie miesiąc. Od razu po porannym treningu udałem się do pokoju, gdzie ma czekać na mnie Madzia. Kiedy otworzyłem drzwi, nikogo nie było. Z początku myślałem, że może jest gdzieś z Aśką, jednak po jednej wizycie w pokoju Bartmana wiedziałem już wszystko.

- Ona nie wychodzi ze swojego pokoju. Kiedy powiedziałam jej, że jedziemy do was, nawet nie drgnęła. Ja nie wiem już, co mam robić…

- Boję się wyjeżdżać do Modeny. Czasem mam wątpliwości, czy zrobiłem dobrze podpisując kontrakt.

Magda:

Kolejne kilka miesięcy pamiętam jak przez mgłę. Po pogrzebie załamałam się psychicznie, co skutkowało przyjmowaniem bardzo dużej ilości leków uspokajających. Dopiero w połowie listopada, kiedy zdecydowanie lepiej się czułam, mogłam je odstawić. Po wygranych Mistrzostwach Europy nasze Orzełki dostały trzy tygodnie wolnego. Wraz z Piotrkiem polecieliśmy do południowej Francji, gdzie spędziliśmy dwa tygodnie. Ostatni tydzień postanowiliśmy pożerować u państwa Nowakowskich.  A bóle brzucha? Okazały się być zapaleniem wyrostka robaczkowego.

- Hej kotku. Jesteś po zajęciach? – usłyszałam głos Piotrka w telefonie.

- Tak. Właśnie idę do domu. A co? Chcesz wpaść?

- Raczej Cię zabrać do siebie.

- Ok. To wpadnij po mnie.

- Będę za 10 minut.

                Rozłączyłam się i dalej wolnym krokiem szłam w kierunku mieszkania.

- Magda… - zaczął, kiedy byliśmy już u niego.

- Tak?

- Dlaczego nie chcesz się do mnie wprowadzić?

- Pit.. Rozmawialiśmy już na ten temat, tak? – przytaknął. – Proszę, nie wracajmy do tego więcej. Ok?

                Do końca dnia chodził przygaszony. Próbowałam unikać tego tematu. Boję się, że znów nam nie wyjdzie. Że zamieszkamy razem i znów ktoś będzie próbował wszystko rozpieprzyć.

- Nie Magda. Ja tak kurde nie mogę. Podaj mi proszę choć jeden racjonalny powód, dla którego nie chcesz się do mnie wprowadzić. I nie będziemy unikać tego tematu – zaczął, kiedy leżeliśmy w łóżku.

- To jest dla mnie za wcześnie. Po prostu nie jestem gotowa na wspólne mieszkanie.

- Ale to nie jest wytłumaczenie! Właściwie cały czas jesteśmy u mnie. W swoim mieszkaniu jesteś jak gość. Niewiele by się zmieniło.

- Właśnie, że by się zmieniło. Może Ty tego byś nie zauważył, ale ja owszem i proszę, nie rozmawiajmy już o tym.

- Tak, bo po co.. Po co rozmawiać. Przecież rozmowy są bez sensu.

- Super. I jeszcze się kurwa obraź. Wracam do siebie. Nie chcę się kłócić.

                Wstałam z łóżka i poszłam się ubrać. Nie minęło pięć minut, kiedy poczułam jak Pit mnie przytula.

- Przepraszam – wyszeptał mi do ucha. – Po prostu nie wiem, jak mam Cię przekonać do wspólnego mieszkania. Chcę tego. Bardzo tego chcę. Jeśli chcesz najpierw zaręczyn, ślubu, ok. Tylko Ty zgódź się na przeprowadzkę do mnie.

- Piotrek….

- Ciii… Nic nie mów.

                Obróciłam się do niego przodem, po czym delikatnie go pocałowałam.

- Nie musisz mi obiecywać zaręczyn, ślubu. To nie o to chodzi. Po prostu ja nie jestem jeszcze gotowa znosić Cię 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu i 52 tygodnie w roku. Bądź cierpliwy. Proszę. Do mieszkania z dzieckiem trzeba przywyknąć – uśmiechnęłam się.

- Z dzieckiem? Ale przynajmniej kochanym dzieckiem… 

- Ja tego nie powiedziałam...

                Zaczęliśmy się ganiać po mieszkaniu. Po jakichś 20 minutach, jakże fascynujące zajęcie przerwało nam pukanie do drzwi. Jako, że byłam najbliżej pędem rzuciłam się, by otworzyć.

- Ooo.. Łukasz.. Coś się stało, że tak późno przychodzisz?

- To wy krzyczeliście na pół budynku?

- Sorry.. Ale to jego wina.

- Nieprawda! Twoja!

- Nie! Twoja. Kto zaczął mnie ganiać po całym mieszkaniu? – zaczęliśmy się wykłócać.

- Twoja! Kto zaczął uciekać przede mną po całym mieszkaniu?

- Boże…. Widzisz i nie grzmisz… - wtrącił się Łukasz.

                Popatrzyliśmy z Piotrkiem tylko na siebie i zaczęliśmy się śmiać. Pożegnaliśmy Łukasza i udaliśmy się w stronę sypialni.

___________________________________________________________________

Taki trochę krótszy... Przepraszam, że tak długo musiałyście czekać na nowy rozdział, który swoją drogą jest kompletnie bez sensu, ładu i składu.. Po prierwsze, nie miałam zbytnio czasu, żeby cokolwiek napisać, a po drugie, wena mnie chwilowo opuściła. Ale już wróciła i pomysły na nowe rozdziały są. Nie wiem, kiedy następny. Myślę, że uda mi się coś wrzucić w przyszłym tygodniu :D W tym już nie zdążę napisać nic dobrego :D

Pozdrawiam z całego serca, no_princess :*

PS. Dziwię się, że nadal czytacie ten badziew. Jednak dziękuję, że go czytacie... :)