29. Untitled II...

MUZYKA
Tunnel Vision

- Piotrek? Coś się stało? – zapytałam.

- Tu jesteś! Myślałem, że uciekłaś – odetchnął.

- Oczywiście, bez bagaży, telefonu, dokumentów. Uciekłam. Rozgryzłeś mnie.

- To gdzie byłaś? Wystraszyłem się, kiedy się obudziłem, a Ciebie nie było. Czemu nie odbierałaś? – przytulił mnie do siebie.

- Poszłam do restauracji i zamówiłam śniadanie. Chyba, że chcesz być głodny.

- Nie wiesz, że telefon nosi się przy sobie?

- A co jeśli się ładuje? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

                Już nic nie odpowiedział, tylko jeszcze raz mnie przytulił. Po piętnastu minutach nasze zamówienie „przybyło” do pokoju.

                Wszystkie kolejne dni wyglądały tak samo: śniadanie, plaża, obiad, plaża, kolacja i upojna noc. Ewentualnie czasem jakieś zwiedzanie wyspy, albo nurkowanie z rybami. Nie chciało się nam wracać do Polski. Jednak matury się za mnie nie napiszą, a za Pita Spała nie pojedzie na Ligę Światową i Mistrzostwa Europy…

- Zostajemy u rodziców? Czy od razu wracamy do Rzeszowa? – zapytał Piotrek, kiedy byliśmy już na Okęciu.

- Nie wiem, czy to jest dobry pomysł, żebyśmy zostawali. Żebym JA zostawała.

- Kochanie, co Ty mówisz? Moi rodzice Cię lubią. Może mama tego nie okazuje, ale uwierz mi, że tak jest.

- No nie wiem…

- To chociaż zostańmy do wieczora, a potem wrócimy do domu. Ok.?

- Ok.

                Kiedy przyjechał po nas Pan Tomasz, szybko wsiedliśmy do samochodu. Piotrek zaczął z entuzjazmem opowiadać o naszych wakacjach. Właściwie nie dał mi dojść do słowa, bo tak się ekscytował.

- Czaisz tato!? Byłem jakieś dwa metry od… W sumie nie wiem, co to było, ale było fajne!

- No, to chociaż Wy wypoczęliście. My z mamą dopiero urlop w lipcu będziemy mieć.

- A coś planujecie? – dopytywał się Piotrek.

- Nie wiem… Myślimy nad Maderą, ale to tylko takie gdybanie. Może znajdziemy coś ciekawszego z mamą.

- Madera? Brzmi świetnie – wtrąciłam się do rozmowy.

- Też mi się tak wydaje, ale Beata, to Beata. Zmienia zdanie, jak ja rękawiczki.

                Po godzinie byliśmy już na miejscu. Piotrek przełożył nasze bagaże do swojego samochodu, w czym mu trochę pomogłam, po czym udaliśmy się do domu na kawę i ciasto. Bardzo się zdziwiłam, kiedy Pani Beata przyjęła mnie ciepło.

- Pani nie wierzy, że stanęłam na nogi, prawda? – zapytałam, kiedy byłyśmy same.

- To nie tak, Magda.

- A jak? Słyszałam, jak rozmawiała pani z Piotrkiem, przed naszym wyjazdem. Dlaczego tak trudno zrozumieć, że się zmieniłam?

- Wiem, że nie powinnam wrzucać Cię do jednego worka wraz z innymi ludźmi, którzy wyszli z odwyku. Ale wiem, jakie są realia. Przez trzy miesiące byłam Twoim psychologiem w ośrodku. Zamieniłyśmy zaledwie kilka zdań i to ja przeważnie mówiłam. A miało być na odwrót. Miałam kilku takich pacjentów jak Ty, strasznie skrytych w sobie. I za każdym razem kończyło się tak samo. Widziałam ich z powrotem w ośrodku, bo nie wytrzymali i znów zaczęli ćpać. Nie mówię, że jesteś taka sama. Ale nie powiesz mi, że po wyjściu z ośrodka nigdy nie wzięłaś, nie wypiłaś...

- Owszem. Przez 9 miesięcy wypiłam jedno piwo.

- A prochy? Bo naprawdę, nie jestem w stanie uwierzyć, że nie próbowałaś do tego wrócić. Miałaś wspaniałe życie i prochy je zniszczyły.

- Nie. Nie próbowałam wrócić. Jednak wzięłam. Raz. Zdecydowanie śmiertelną dawkę. Próbowałam skończyć. Ze wszystkim. Ze sobą. Gdyby nie szybka interwencja przyjaciela Piotrka, nie rozmawiałaby Pani teraz ze mną. Może Pani życie było usłane różami, ale nie moje. Od dziecka wychowywałam się praktycznie bez matki, która traktowała i dalej traktuje mnie, jak… Właściwie w ogóle mnie nie traktuje. Przyłapałam mojego chłopaka na zdradzie, straciłam większość przyjaciół. Tylko nieliczni się ode mnie nie odwrócili. W internecie ukazał się artykuł, który wyraźnie dawał do zrozumienia, że jestem dziwką, była Piotrka próbowała robić wszystko, żebyśmy się rozstali – po moich policzkach zaczęły spływać łzy. – Jeśli to ma być wspaniałe życie, to ja dziękuję, ale nie chcę tak żyć.

                Zalana łzami wybiegłam przed dom, gdzie Piotrek rozmawiał o czymś ze swoim tatą. Jak tylko mnie zauważył przytulił mnie z całej siły. Siedziałam wtulona w niego przez jakieś 20 minut.

- Wracamy do Rzeszowa? – odezwał się w końcu.

                Nie odezwałam się, tylko lekko pokiwałam głową. Kiedy szliśmy się pożegnać z rodzicami Pita rozdzwonił się mój telefon.

- Cześć tato!

- Cześć córcia. Co u Ciebie? Jak wakacje?

- No właśnie wróciliśmy jakieś cztery godzinki temu z lotniska, i teraz właśnie będziemy jechać do Rzeszowa.

- I starego ojca nie odwiedziłaś nawet?

- Oj… Zaraz tam starego! Rodzice Piotrka zmusili nas, żebyśmy zostali chociaż chwilkę. A ja od wtorku mam matury i muszę się jeszcze trochę pouczyć. Poza tym Spała wzywa chłopaków – uśmiechnęłam się do słuchawki.

                Porozmawiałam z tatą jeszcze pięć minut, obiecałam, że w końcu zawitam do Warszawy, po czym dołączyłam do czekającego na mnie Pita i weszliśmy do domu. Szybko pożegnaliśmy się z jego rodzicami. Widziałam, że Pani Beacie chyba było trochę przykro.

- Przepraszam – wyszeptała mi do ucha, kiedy się ze mną żegnała.

                Uśmiechnęłam się tylko delikatnie, po czym poszłam pożegnać się z Panem Tomaszem. Kiedy w końcu udało nam się wyjść z domu (bo Pani Nowakowska postanowiła zadbać o dobre żywienie syna) wyruszyliśmy w stronę Rzeszowa.

                Po pięciu godzinach spokojnej, ale i wesołej jazdy dotarliśmy do domu.

- Zibi! Aśka! Jestem! – krzyknęłam na całe mieszkanie.

                Co z tego, że było już po północy. Jak ja wracam, to wszyscy mają wiedzieć. Dziwię się, że nie ma żadnego transparentu na moją cześć.

- Madzia! – na powitanie, jako pierwszy, wyskoczył Zibi.

                Jak tylko się ode mnie odkleił zaczął oglądać moje dłonie.

- Co tak oglądasz moje ręce? – zapytałam w końcu.

- A nie.. Nic – odparł lekko zawiedziony.

- Lepiej mów, gdzie masz Aśkę.

- Właśnie próbuje wstać. Nie wiem, jakie są postępy, bo jestem tu.

- Dobry wieczór - usłyszałam za sobą zaspany głos Michalskiej. – Cześć. Gdzie zgubiłaś Piotrka?

- Pojechał do siebie.

- No to opowiadaj, jak było.

                Zaczęłam powoli mówić o wakacjach, pomijając kilka pikantniejszych szczegółów. Kiedy skończyłam zaczęły się pytania o rodziców Piotrka. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że Jego tata jest mega sympatyczny.

- A przyszła teściowa? – dopytywał Zibi.

- Twoja? Nie wiem. Nie znam – odgryzłam się.

- Twoja głuptasie.

- Ok – powiedziałam trochę niemrawo.

- Madzia, coś nie tak?

- Nie o to chodzi. Po prostu bardzo przypomina matkę. Jej stosunek do mnie – posmutniałam.

                Nie chcąc dłużej rozmawiać o mamie Pita, zmieniłam temat na wakacje przyszłych Bartmanów. Zaczęli opowiadać o wszystkim. Mnie jednak zaciekawił wątek samych zaręczyn. Kiedy po godzinie skończyli opowiadać postanowiliśmy iść spać. Wakacje wakacjami, ale trzecia w nocy to nie przelewki.

               

                Kilka dni później chłopaki jechali już do Spały. Z Asią obiecałyśmy naszym facetom, że w wolnej chwili do nich przyjedziemy. Kiedy w końcu nasze kochane marudy już pojechały mogłyśmy odpocząć. Wybrałyśmy się na zakupy, które zaowocowały, w moim przypadku, duuużą ilością bluz, T-Shirtów, szortów, dresów długich i ¾ oraz kolejną parą trampek. Asia postawiła na bardziej kobiece stroje, głównie sukienki i szpilki, jednak jeansy też się tu znalazły.

                Następnego dnia czekała mnie matura ustna z angielskiego. Kiedy tylko znałam wyniki, zadzwoniłam do Piotrka, żeby się pochwalić wynikiem 100%. We wtorek matura ustna z polskiego, którą zdałam na 90% oraz dzień później ostatnia już matura, pisemny angielski.

- Gosiaczku, będę tęsknić –zwróciłam się do przyjaciółki. – Baw się dobrze.

- Też będę tęsknić. Dwa tygodnie we Włoszech… Tak się cieszę.

- A Ty masz ją pilnować i o nią dbać – powiedziałam do Huberta.

- Obiecuję.

                Miałam przeczucie, że we Włoszech stanie się coś ciekawego. Widziałam to w oczach młodego Żygadło, który był zapatrzony w Gośkę. Pożegnałam się z przyjaciółmi, po czym wróciłam wolnym krokiem do mieszkania. 

____________________________________________________________________

Niespodzianka... Pit martwił się o naszą Magdę! :D Mam nadzieję, że rozdział się podoba. czekał na wstawienie od wtorku, ale nie miałam za bardzo jak wstawić. Wszystkie zaległości odrobiłam i jestem z Waszymi opowiadaniami na bieżąco. Nie komentuję, bo na to już nie miałam czasu. Ale już następne rozdziały znów zacznę komentować :)

Po wspaniałych wygranych z USA teraz czas na Bułgarię. Będzie trzy do jaja? BĘDZIE! Od 19.00 trzymajmy wszyscy kciuki! :D

Pozdrawiam, no_princess ;*