28. Like a summer!

MUZYKA
Hollywood

Obudziła mnie głośna rozmowa dochodząca z kuchni lub salonu. Wyraźnie słyszałam, że głosy należały do Pani Beaty i Piotrka.

- Przykro mi to mówić synku, ale jej po prostu nie ufam.

- Bo co? Bo kiedyś brała narkotyki?

- Tak. I nie wierzę, że już nigdy nie weźmie. Piotrek, jestem psychologiem. Pracuję na co dzień z takimi ludźmi. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile razy ludzie wracali na odwyk, bo znów zaczęli ćpać. Nie wmówisz mi, że po wyjściu z kliniki Magda nigdy nie wzięła, nigdy nie wypiła… Tego się nie da uniknąć. Narkoman zawsze pozostanie narkomanem.

- Wiesz… Świetnie dogadałabyś się z Panią Bartman.

Czułam, jak moje oczy stają się wilgotne. Po chwili do pokoju wszedł Piotrek. Kiedy zobaczył, że zaraz wybuchnę płaczem, przytulił mnie z całej siły.

- Ciii.. Cichutko kochanie. Już dobrze. Chodź na śniadanie.

- Nie jestem głodna. Z resztą lepiej, jak zostanę w pokoju.

- Ja się Ciebie nie pytałem, czy jesteś głodna. Idziesz ze mną. Poza tym, nie możesz jej pokazać, że rusza Cię to, co mówi moja mama. Jasne? Wiem, że jesteś silna. Już nie raz to udowodniłaś.

- Nie jestem silna Piotrek. Gdybym była, nie zaczęłabym ćpać po tym, jak Michał mnie zdradził. Nie chciałabym się zabić, jak ukazał się tamten artykuł oraz jak pokłóciłam się z matką, z resztą nie pierwszy raz. Nie dałabym się zmanipulować gierkom Sabiny, kiedy chciała nas rozdzielić. Jestem słaba. Ja tylko sprawiam wrażenie silnej, bo życie nauczyło mnie, że nie mam matki. Że w wielu sytuacjach muszę sobie radzić sama, bo grono osób, którym całkowicie ufam jest bardzo wąskie. Nie jestem silna, Piotrek.

- Jesteś. Wierzę w Ciebie. Ty też musisz w siebie uwierzyć. Ok.? A teraz chodź na to śniadanie. Chyba, że na lotnisko chcesz pojechać głodna.

Uśmiechnęłam się nikle i przytuliłam do Pita.

- Dzień dobry – przywitałam się z domownikami, kiedy zeszliśmy na śniadanie.

- Cześć. Siadaj, bo Mati zaraz Ci wszystko zje – wyszczerzyła się Sandra.

Po skończonym śniadaniu wzięłam szybki prysznic, ubrałam się i zrobiłam lekki makijaż, a Piotrek w tym czasie zapakował do samochodu nasze bagaże. Kiedy byliśmy gotowi do wyjazdu pożegnaliśmy się z rodziną Piotrka, a Mateusz odwiózł nas na lotnisko.

Po kilku godzinach lotu wylądowaliśmy na Majorce. Wyspa przywitała nas niesamowitą pogodą. Jakieś pół godziny później wysiadaliśmy z taksówki przed hotelem, w którym mieliśmy się zatrzymać.

- Nie mogę uwierzyć, że mam Cię przez tydzień tylko dla siebie – mówi, kiedy zamyka drzwi pokoju.

- I pomyśleć, że byłam taka głupia i Ci nie wierzyłam.

- Przez grzeczność nie zaprzeczę – zaśmiał się.

Po szybkim prysznicu postanowiliśmy ogarnąć jakieś fajne miejsca. Do plaży mieliśmy zaledwie 100 metrów, co mnie bardzo ucieszyło, bo nie miałam zamiaru za bardzo się ruszać.

- To co? Wracamy do hotelu, przebieramy się. To znaczy Ty się przebierasz w strój, bierzemy jakieś napoje i idziemy się opierdalać? – zapytał w końcu Piotrek.

- Jak musimy…

Po godzinie leżeliśmy na plaży i korzystaliśmy z niesamowitej pogody.

- Co powiesz na to, żebym wrzucił Cię do wody?

- Chyba śnisz, kochanie – odparłam i obróciłam się tak, by leżeć na brzuchu.

Po chwili poczułam, jak góra mojego stroju staje się bardzo luźna. Nim się spostrzegłam, sznureczek był całkowicie rozwiązany.

- Piter! Zawiąż go z powrotem!

- Nie.

- No weź!

- Jak pójdziesz ze mną popływać.

- No ale najpierw musisz mi zawiązać sznureczek!

- Ale pójdziesz? Pójdź! Proszę, proszę, proszę, proszę! - zapytał z entuzjazmem.

- Jak dziecko – westchnęłam. – Tak, pójdę.

Po chwili wchodziliśmy do ciepłej wody.

- I co? Aż tak źle? – zapytał Piotrek, kiedy byłam już po pas w wodzie.

- Ujdzie.

- Ja Ci dam ujdzie…

Po chwili poczułam, jak się unoszę. Popatrzyłam na Pita przerażonym wzrokiem, po czym oboje byliśmy pod wodą.

- Piotrek! Już nie żyjesz! Przez cały tydzień śpisz na podłodze! – zaczęłam krzyczeć, kiedy udało mi się wynurzyć.

- Ciiichoo… Nie musisz krzyczeć. Słyszę. Ale wiesz co? Będzie Ci smutno samej na łóżku. Ogroooomnym łóżku. I bardzo wygodnym. Nie uważasz, że wypadałoby wypróbować go we dwoje? – uśmiechnął się zadziornie. – Z resztą, coś mi obiecałaś, jak byliśmy u moich rodziców.

- Tak? Nie przypominam sobie.

- To ja Ci zaraz przypomnę – odrzekł, po czym zaczął mnie całować.

- No dobra. Coś tam sobie przypominam. Ale najpierw chcę coś zjeść.

W hotelu znaleźliśmy się pół godziny później. Zamówiliśmy jedzenie do pokoju, bo byliśmy zbyt leniwi, by zejść do restauracji. W czasie, kiedy czekaliśmy na kolację postanowiłam włączyć komputer i sprawdzić, co dzieje się w świecie. Przeglądając Facebooka na ekranie pojawił się skype’owy komunikat „Zibi dzwoni”. Bez namysłu odebrałam.

- Cześć Braciszku! – wykrzyczałam do ekranu.

- Cześć. Ja w sumie tylko na chwilę, bo nie chcemy Wam przeszkadzać. Chciałaś dowiedzieć się pierwsza, to się dowiadujesz.

W tym momencie do Zbyszka dołączyła Asia, która z dumą uniosła dłoń z pierścionkiem zaręczynowym.

- Piter! Zgodziła się! – krzyknęłam uradowana do Piotrka. – Spróbowałabyś się nie zgodzić… - uśmiechnęłam się do Michalskiej.

- Tak ładnie prosił, że aż żal było odmówić – odwzajemniła uśmiech.

- Kurde.. Nawet nie wiecie, jak się cieszę. Jezuu… Mój brat dorasta…

- A Co tam u Was? – zapytała Asia.

- A nic.. Dwadzieścia minut temu wróciliśmy z plaży i teraz czekamy na kolację.

Porozmawialiśmy jeszcze jakieś pół godziny, po czym zabraliśmy się za jedzenie.

- Piotruuuś…

- Tak?

- Będziesz mi robić codziennie takie jedzenie? To jest przepyszne – wskazałam na danie przede mną.

- Codziennie? To Ty masz zamiar się do mnie wprowadzić?

- Ojj. Zaraz wprowadzić. Na kolację chyba mogę wpaść…

Po skończonym posiłku po kolei poszliśmy pod prysznic. Kiedy Piotrek zwolnił łazienkę szybko do niej wskoczyłam. W międzyczasie Nowakowski poprosił służbę hotelową o zabranie naczyń.

- Cholera… - powiedziałam do siebie.

- Wszystko ok.?

- Nie wzięłam piżamy z walizki – odrzekłam.

Wyszłam w samym ręczniku, co nie umknęło uwadze Pita, który, swoją drogą, siedział w samych bokserkach. W mgnieniu oka znalazł się przy mnie. Czułam jego ręce na moich biodrach i oddech na karku.

- Jak dla mnie nie musisz się wcale ubierać – wyszeptał mi do ucha.

Po chwili zaczął całować moje ramiona. Obrócił mnie w swoją stronę, by wpić się w moje usta.

- Wcale nie miałam zamiaru się ubierać – wyszeptałam między pocałunkami.

Po chwili zmierzaliśmy już ku łóżku, by w jednej chwili pozbyć się mojego ręcznika i bokserek Piotrka. Pewnym, acz delikatnym ruchem wszedł we mnie. Przez moje ciało przeszła fala gorąca. Nasze ruchy stawały się coraz szybsze, coraz bardziej siebie pożądaliśmy. Wkrótce namiętny seks przeobraził się w dziki taniec naszych ciał, które wydawały się tańczyć w rytm naszych przyspieszonych oddechów i jęków.

Kiedy się obudziłam, Piotrek jeszcze spał. Postanowiłam, nie budząc go, umyć się i zejść do restauracji zamówić śniadanie. Wybrałam gofry oraz naleśniki z owocami i czekoladą (pieprzyć dietę!), a do tego sok pomarańczowy. Kiedy wróciłam do pokoju zobaczyłam Piotrka z telefonem przy uchu i chyba był lekko zdenerwowany. 

_________________________________________________________________________

PRZEPRASZAM! 

Rozdział pisany baaardzo długo. W nagrodę na końcu troszkę pikanterii :) Mam teraz kiepski dostęp do Internetu, dlatego komentować zacznę dopiero od 10 lipca (wtedy będę mieć już Net w domu). Jednak czytam wasze opowiadania w miarę na bieżąco (raczej większość, aczkolwiek wszystkie zaległości nadrobię dopiero po 10 lipca). Nie wiem, kiedy pojawi się nowy rozdział, bo praktycznie codziennie pracuję, a w wolnym czasie załatwiam sprawy związane z przyszłymi studiami. Mam nadzieję, że mnie rozumiecie i nie zlinczujecie mnie za dwa tygodnie bez rozdziału :)

Pozdrawiam, no_princess ;*