5. Give me a normal life...

MUZYKA

 Curtain Falls

- Madzia… Przepraszam. – zaczął Zibi, kiedy wróciłam do domu.

- Zostaw mnie. – rzuciłam i udałam się do siebie.

- Magda. Pogadajmy. Proszę.

W sumie, to Zbyszek miał rację. Powinniśmy chyba pogadać. Nie robiliśmy tego od dwóch albo trzech tygodni. Co najwyżej zwykłe „cześć”, chociaż i o to czasem było ciężko.

Wstałam z łóżka i zamaszystym ruchem otworzyłam drzwi. Mój Brat stał oparty o ścianę. Dopiero teraz zauważyłam, że naprawdę jest mu przykro. Że ta cała sytuacja bardzo się na nim odbiła.

- Właź. – powiedziałam sucho.

- Nie wiedziałem, że tak to się skończy. Ja naprawdę myślałem, że się pogodzicie. Michał jest moim przyjacielem, a Ty moją siostrą. Nie chcę, żeby między wami było źle. Tylko musisz mi mówić o wszystkim.

- Po prostu nie trzeba było się wpieprzać. Doskonale wiesz, że ja nie chcę Michała widzieć. Miedzy nami nigdy nie będzie dobrze. Zrobił coś, czego nie jestem mu w stanie wybaczyć. To, że ja straciłam przyjaciela, a przy okazji chłopaka, to nie znaczy, że Ty też masz go stracić.

- Nie rozumiem.

- On… - zawahałam się na moment – po prostu o tym zapomnij – dodałam po chwili.

- Co zrobił Misiek?

- Nic. Nie ważne…

Po tej rozmowie postanowiłam wyjść z domu. Poszłam do parku. Tym razem bez deski. Musiałam przemyśleć trochę rzeczy. Zbyt wiele myśli na raz gromadziło się w mojej głowie.

Na ławce siedziałam już kilka godzin. Nie przeszkadzało mi nawet, że jest zimno. W parku właściwie nie było nikogo, ale czego ja się spodziewam o 23.00? Jednak ktoś tu był. Jakaś para. Wyglądali, jakby się kłócili. Dość długo im się przyglądałam, przypominając sobie moją kłótnię z Michałem. Nie mogłam dłużej na nich patrzyć więc postanowiłam się przejść.

- Teraz nie powiesz, że mnie nie widziałaś. – odezwał się głos zza moich pleców.

Odwróciłam się gwałtownie, bo nie ukrywam, że się przestraszyłam. Jednak moim oczom ukazał się Piter. Uśmiechał się tak uroczo, że ciężko było się opanować i także się uśmiechnęłam.

- Co tu robisz? – zapytałam.

- To co Ty tu robisz?

Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem. W tym momencie zorientowałam się, że jestem właściwie na drugim końcu miasta. Uśmiechnęłam się do niego, jednak tym razem trochę smutno. Nie umknęło to jego uwadze.

- Chcesz pogadać? – zapytał.

Pokiwałam tylko głową. Po jakichś 15 minutach siedzieliśmy u niego w mieszkaniu i piliśmy gorącą herbatę. Opowiedziałam mu wszystko. Dosłownie wszystko. Nawet to, czego nie powiedziałam Zbyszkowi.

- Po prostu nie chcę, żeby przestali się przyjaźnić. – nie powstrzymywałam łez.

- Co za ch… Dupek. Nigdy nie znałem Dzika od tej strony. Mam taką ochotę mu przyłożyć…

- Piotrek. Daj spokój. Nie zmieniaj swojego stosunku do niego. Było minęło. Trzeba zacząć żyć na nowo. Ja kiedyś dojdę do siebie. A nawet jeśli nie, to ja nie muszę się z nim widzieć. A Wy gracie razem Reprezentacji. Musicie się dogadywać.

- Ale Magda…

- Nie! Dziękuję Ci, że jesteś moim przyjacielem i że mogę Ci zaufać. Nie mów o naszej rozmowie Zibiemu. Ok.? I zachowuj się tak, jak gdybyś o niczym nie wiedział.

- Dobrze. Postaram się.  – powiedział, po czym mnie przytulił.

Było mi dziwnie przyjemnie. Ostatni raz czułam się tak, kiedy byłam z Michałem. Magda! Ogarnij się! Facetom kategoryczne NIE! Odsunęłam się od Piotrka, a po chwili poczułam wibracje mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz, po czym odebrałam.

- Gdzie Ty jesteś? Jest po drugiej. – pytał zmartwiony Zbyś.

- U Pita. Nie martw się. Wszystko ok. Musiałam się wygadać.

- Magda…

- Powiedziałam mu to, co Ty już wiesz. – delikatnie skłamałam.

- Wrócisz na noc chociaż?

- Nie wiem. Nie czekaj na mnie. Klucze mam jakby co.

- OK.

Rozłączyłam się. Kiedy wstałam z kanapy, by opuścić mieszkanie Piotrka, ten zatrzymał mnie.

- Jest za późno. Prześpij się u mnie.

- Wrócę. Nie chcę sprawiać problemu.

- Ja nie pytałem Cię o zgodę. Przecież Bartman wie, że tu jesteś. – odrzekł z uśmiechem.

- Zawsze jesteś taki uparty?

- Tak!

Nie miałam wyboru. Musiałam zostać. Piotrek pożyczył mi swoją koszulkę, w której wyglądałam jak w sukience. Moje metr siedemdziesiąt osiem nic nie pomogło. Już kierowałam się w stronę salonu, by iść spać, kiedy Piter złapał mnie w pasie, „zarzucił” mnie sobie na plecy i zaniósł do jego sypialni.

- Cichy! Ty idioto! Ja śpię na kanapie. Ty masz rano trening. Musisz być wyspany. Ja do szkoły iść nie muszę.

- Ale ze mną nie ma dyskutowania. Śpisz u mnie w sypialni. A ja idę na kanapę. Chyba, że chcesz, żebym spał z Tobą. – poruszał brwiami.

- Dobra. Śpimy tu oboje.

Zaskoczyła go chyba moja odpowiedź, bo popatrzył na mnie niepewnie, ale nic nie powiedział. Ja za to już układałam w głowie plan, by pójść na kanapę.

Kiedy wydawało mi się, że Piotrek już zasnął delikatnie wstałam z łóżka.

- Dokąd to?

- Ja pierdolę, Piotrek. Idź spać.

- Nie, bo pójdziesz na kanapę. Obiecałaś mi coś.

- Nic nie obiecałam – to po pierwsze. A po drugie idę do toalety. Śpij już i nie marudź.

Trochę naciągnęłam prawdę. Owszem szłam do toalety… ale później idę do salonu… Jak planowałam, tak też zrobiłam. Po krótkiej wizycie w łazience nakryłam się kocykiem i zasnęłam na kanapie.

Obudziłam się przed 11.00. Jednak nie tam, gdzie zasnęłam, czyli w salonie. Widocznie Nowakowski obudził się w nocy, zobaczył, że mnie nie ma i zaniósł z powrotem do sypialni. Wstałam, ubrałam się i poszłam do kuchni. Na stole leżała karteczka z informacją.

„Jestem na treningu. Klucze wiszą na korytarzu, więc jakbyś chciała iść, to nie krępuj się. Jak będziesz głodna (a wiem, że będziesz, bo Bartmany zawsze są) w lodówce powinnaś coś znaleźć.

PITER :D”

Miał rację. Byłam potwornie głodna. Otworzyłam lodówkę. Znalazłam jajka, więc postanowiłam zrobić sobie jajecznicę. Kiedy nakładałam sobie jedzenie na talerz usłyszałam trzaśnięcie drzwiami. Chwilę później pojawił się wielki nieobecny, czyli Piter.

- Już wstałaś?

- Jest prawie w pół do dwunastej. To logiczne, że już nie śpię.

- No wiesz. Długo nie mogłaś zasnąć i wstawałaś w nocy.

- Zibi nic nie mówił, że nie wróciłam do domu?

- On? Nawet nie zaczął tematu.

- To ok. Dzięki. Będę lecieć.

- Już?

- No.. Tata i moja mamuśka przyjeżdżają. Trzeba pokazać, jaką to przykładną dziewczynką jestem. Cześć.

                W mieszkaniu byłam pół godziny później. Rodzice już siedzieli i popijali kawę ze Zbyszkiem i Asią.

- Wróciłam! Cześć tata! – rzuciłam mu się na szyję.

- Córciu.. Jak Ty wyrosłaś.

- Przez dwa miesiące? – uśmiechnęłam się szeroko.

                Wbrew krążącej wszędzie opinii, Leon Bartman był wspaniałym ojcem. Owszem, wymagającym, ale tylko dlatego, byśmy co raz wyżej stawiali sobie poprzeczkę i próbowali ją przeskoczyć. Tata zawsze wspierał mnie i Zibiego w naszych decyzjach. Doceniał nas.

- Cześć. – zwróciłam się do matki.

- Córeczko… - zaczęła smutno.

- Nie nazywaj mnie swoją córką. – powiedziałam sucho.

- Ale Madziu…

- Nie mów tak do mnie. – zaczęłam powoli podnosić głos.

- Słońce, spokojnie. – próbowała uspokoić mnie Asia.

- Nie. Nie będę spokojna.

                Jak ona miała czelność zwracać się do mnie per córeczko. Nie oszukujmy się. Nigdy mnie tak nie traktowała.

- Myślałam, że później kończysz szkołę. – zmieniła temat matka.

- Nie byłam w szkole.

- CO?! Wiedziałam. Wiedziałam, że tak będzie.

- Ale co będzie?

- Że przestaniesz chodzić do szkoły. Że wrócisz do tego wszystkiego.

- Myślisz, że poszłam ćpać gdzieś pod most?

- Tak. Tak właśnie myślę.

- To Cię uświadomię. Nocowałam u przyjaciela.

- Nie wiedziałam, że mam córkę dziwkę.

                Nic nie powiedziałam. Wybiegłam z mieszkania. Byłam wkurwiona. Od zawsze wiedziałam, że mnie nie lubi. Ale nigdy nie pomyślałabym, że nazwie mnie dziwką. Po moim policzku spływały łzy. Co raz częściej się zastanawiałam, czy ze sobą nie skończyć. Teraz moja matka dała mi kolejny powód, by to zrobić.

                Usiadłam na ławce przed budynkiem, w którym mieszkaliśmy. Chwilę później poczułam czyjąś dłoń, na moim ramieniu.

- Seba? – zdziwiłam się.

- Wracam od Gośki. Co się stało? – zapytał troskliwie.

- Nic. Po prostu muszę się wypłakać. – przytulił mnie.

- Zostać z Tobą? – zapytał, jednak odmówiłam.

                Kiedy odchodził musnął swoimi wargami delikatnie mój policzek, co mnie zaskoczyło.
                Chciałam być teraz sama. Jak ona mogła nazwać mnie szmatą. Fakt, powiedziałam to, żeby ją trochę wkurzyć, ale ta kobieta przesadziła.

- Magda! – usłyszałam w oddali. – Madziu, kochanie. Już dobrze. – Asia przytuliła mnie do siebie.

- Powiedz, że to jest zły sen i zaraz się obudzę. – płakałam i nie próbowałam się przed tym bronić. – Powiedz mi, dlaczego nie mogę mieć normalnego życia, normalnej rodziny. Kochającej matki.

- Nie wiem, skarbie. Ale obiecuję, że wszystko będzie dobrze. Pamiętaj, że zawsze masz mnie, Zbyszka, tatę i chłopaków. Nie zostawimy Cię. 

                Po długich namowach Asi zgodziłam się wrócić do mieszkania. Nie chciałam jednak nikogo widzieć i od razu udałam się do siebie. Położyłam się na łóżku i od razu usnęłam.

- Madziu, kochanie. My już jedziemy. – obudził mnie delikatnie Tata.

- Przepraszam, że tak wyszło. Obiecuję, że kiedyś to odrobimy. – wymusiłam uśmiech.

- Nie przepraszaj.  Nie masz za co. – przytulił mnie z całej siły, po czym szepnął – Następnym razem przyjadę sam.

- Kocham Cię Tato. 

_____________________________________________________________________

Po pierwsze, witam Was serdecznie. 

Po drugie, mamy piąteczkę. Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie taka nijaka ta piąteczka.

Po trzecie, na "Zawsze tam, gdzie Ty" nie będzie dziś rozdziału, bo nie dam rady go napisać. Prawdopodobnie jutro lub w piątek. Przepraszam, że zawiodłam tych, którrzy czekają na niego dziś. 

Po czwarte, jeśli chcecie zareklamować swojego bloga, wpisujcie się do zakładki "Wasze opowiadania". Będzie mi łatwiej ich szukać i wracać do nich, niż przeglądać komentarze pod każdym postem. Będe wdzięczna, jeśli podążycie za moją radą. 

Pozdrawiam, no_princess :*