6. It's impossible..

MUZYKA

The Bad Touch

                 Przez następne dni ze Zbyszkiem i Asią znów się zbliżyliśmy do siebie. Nawet zaczęłam się uśmiechać. Bardzo dużo czasu spędzałam też z Sebastianem, przez co trochę pogorszyły się moje stosunki z Gośką. Właśnie wchodziłam do szkoły, kiedy zauważyłam płaczącą przyjaciółkę.

- Gocha, co się stało? – zapytałam troskliwie.

                Popatrzyła na mnie, jakby chciała mnie zabić. Wstała z ławki, rzuciła w moją stronę „Suka” i poszła. Nie wiedziałam, o co jej chodzi. Próbowałam ją zatrzymać, jednak na darmo. Udałam się na drugie piętro, pod klasę, w której miałam mieć teraz lekcję.

- Magda, możemy pogadać? – zapytał Seba.

- Chodzi o Gośkę? Bo jeśli tak, to chyba powinniśmy.

- Po szkole w parku? Wolałbym nie przy świadkach.

- Ok. Będę.

                Zadzwonił dzwonek. Wychowawczyni weszła do klasy z uśmiechem na ustach i zaczęła sprawdzać obecność.

- Ja nadal nie wierzę, że nic nie łączy jej z ZB9. – usłyszałam głos z ławki przede mną.

- Spokój czwarta ławka. – zaczęła Pani Iwona, a po chwili rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę!

- Dzień dobry. – mężczyzna wszedł do klasy.

- Dzień dobry! – odpowiedzieliśmy chórem jak w podstawówce.

- Nazywam się Kowal i mam dla was niespodziankę…

                Po lekcji cała klasa nie rozmawiała o niczym innym jak o wizycie pana Andrzeja. Ja osobiście byłam trochę wkurzona tą wizytą oraz tym, co powiedział. Na szczęście nie miałam już więcej lekcji, więc szybkim krokiem opuściłam szkołę i udałam się do parku.

- Jesteś – zaczął nieśmiało Seba.

- A czemu miałoby mnie nie być? – zapytałam z ironią w głosie.

- Rzuciłem Gośkę. – wypalił prosto z mostu.

- Wiem. I chyba się domyślam, że ma to coś wspólnego ze mną. Bo jak ją spotkałam to nie była zbyt miła.

- Tak. Tylko proszę, wysłuchaj mnie do końca.

                Słuchałam Sebastiana bardzo uważnie. Wszystko opowiadał ze smutkiem w oczach. Nie za bardzo wiedział, jak zareaguję na jego słowa. Był zmieszany, ale zarazem pewny siebie.

- I dlatego ją zostawiłem. Teraz mnie rozumiesz?

- NIE. Nie rozumiem. Nie rozumiem, czemu ją okłamałeś mówiąc, że męczy Cię to wszystko. Kurwa Seba, weź się ogarnij! – wstałam gwałtownie z ławki.

- Magda, ja mówiłem serio.. Proszę. Spróbujmy.

- Nie. Sorry, ale nie. Nie chcę się z nikim wiązać. Jedyne, co może nas łączyć, to przyjaźń.

- Zrobię wszystko, byś się do mnie przekonała.

                Już nic nie powiedziałam. Szybkim krokiem wróciłam do mieszkania. Zibi jeszcze nie wrócił, a Asia właśnie gotowała obiad.

- Hej. O której będzie mój kochany Braciszek? – zapytałam z nutką ironii.

- A co. Już się stęskniłaś? Za jakieś 15 minut. – odpowiedziała.

- Ok. To dobrze. Co na obiad?

- Rosół.

- Mmmm.. Mój ulubiony! Idę do siebie. Jak coś, to mnie wołaj.

- Ok.

                Zamknęłam drzwi do swojego pokoju i od razu wybrałam numer Gośki. Nie odbierała. Zadzwoniłam po raz kolejny, także nic. Po piątym razie dałam sobie spokój. Poszłam do salonu, gdzie czekał już Zibi.

- O.. Magda. Już jesteś. – stwierdził z entuzjazmem.

                Już za chwilę stracisz ten swój entuzjazm, Braciszku.

- Tak. Jestem – powiedziałam najbardziej słodko, jak tylko potrafiłam.. W sumie, to nawet nie wiedziałam, że tak potrafię.

- Coś się stało, ze Ty taka dziwna jesteś?

- Ja dziwna? Wydaje Ci się. – znów ten mój słodziutki głosik.

- Asia? Co ona zrobiła? Nie mów tylko, że coś w szkole…

- Ja nic nie wiem. Od kiedy wróciła, taka jest. Nawet kochanym braciszkiem Cię nazwała. – wytłumaczyła Michalska.

- No dobra. Dość tego gadania. Kiedy miałeś zamiar mi powiedzieć, że Sovia będzie u mnie w szkole jakieś warsztaty czy coś w ten deseń prowadzić?

- A nie powiedziałem Ci?

- No tak jakby nie. I gdyby nie przyszedł dzisiaj do mnie do klasy Kowal, to dowiedziałabym się chyba dopiero jutro.

- Mam plan… - zamyślił się Zibi.

                Mówił z takim przejęciem, jakby odkrywał Amerykę. Kiedy opowiedział mi o swoim pomyśle, omal nie padłam ze śmiechu.

- I ja… mam… udawać kolejną napaloną hotkę? – nie mogłam powstrzymać się ze śmiechu.

- Nie od razu tam hotkę, ale fankę owszem.

- Mhm.. I powiedz mi, że ktoś uwierzy jeszcze w to, że dwie osoby o nazwisku Bartman się spotykają ze sobą w szkole i nic ich poza nazwiskiem nie łączy. – trochę się uspokoiłam.

- No dokładnie tak.

- Dobra.. Idę coś wymyślić. Nie czekajcie na mnie z kolacją. Nie wiem, o której wrócę.

- Dokąd idziesz? – zapytał automatycznie Zbyszek.

- Do parku. Muszę coś przemyśleć.

                Wyszłam z domu i skierowałam swoje kroki w znanym mi kierunku. Kiedy byłam już na miejscu dostrzegłam Sebę i jego kumpli. Zawzięcie o czymś dyskutowali. Sądząc po gestach, chyba mówili o deskach. Jest prawie grudzień, a oni nadal jeżdżą. Dla mnie sezon skończył się na początku listopada. Że nie było im zimno…

                Przez prawie cały czas mój wzrok skupiał się na Sebastianie. Zastanawiałam się, czy mówił prawdę odnośnie swoich uczuć do mnie. Jest spoko kumplem, ale tylko kumplem. Wiedząc, że mnie nie zauważył, czmychnęłam stamtąd.

                Szłam. Szłam przed siebie. Nie musiałam specjalnie patrzyć na drogę, bo to nogi mnie niosły. Zatrzymałam się przed wysokim budynkiem. Weszłam do środka i od razu udałam się na właściwe piętro. Stanęłam pod drzwiami i zapukałam dwukrotnie.

- Magda? Wejdź. Co tu robisz? – otworzył mi drzwi Piotrek.

- Potrzebuję pogadać.

- Siadaj. Zrobię herbatę.

- Ok.

                Po 10 minutach zjawił się z powrotem z herbatą i ciastkami. Zaczęłam opowiadać mu o sytuacji z Sebą.

- A może właśnie powinnaś spróbować. Może to pozwoli Ci zapomnieć o Michale.

- Piotrek, nie rozumiesz, że nie chcę. Boję się, że znów będę cierpieć. Nie ufam facetom.

- Ale mi ufasz. Gdyby było inaczej nie przychodziłabyś się wygadać, pomilczeć..

- Nie wiem, czemu Ci ufam. Ale cieszę się z tego. Bo Zibiemu nie mogę o wszystkim powiedzieć.

- A propos. Powiedziałaś mu prawdę o Michale?

- Nie. I nie zanosi się na to, bym to zrobiła.

                Rozmawialiśmy do pierwszej. Tyle, że na inne tematy. Neutralne. Odwiózł mnie do domu, bo nie chciał, żebym wracała sama, a ja się upierałam, żeby wrócić do mieszkania.

                Kiedy weszłam Zibi jeszcze nie spał. Chyba czekał na mnie. Jednak nic nie powiedział, tylko przytulił mnie i życzył dobrej nocy. Po szybkim prysznicu otuliłam się ciepłą kołdrą i znów zaczęłam myśleć o wyznaniu Sebastiana.

                Obudziłam się po 7.00. Szybki prysznic, kawa, jakaś kanapka i byłam gotowa do szkoły. Postanowiłam się przejść, bo jak by to wyglądało, że wysiadam z samochodu, którym potem przyjedzie Zibi. Podejrzane…

- Magda! Przebieraj się i zacznij rozgrzewkę. – krzyknął trener, kiedy pojawiłam się na sali.

                Posłusznie wykonałam jego polecenie, po czym dołączyłam do dziewczyn, które już się rozgrzewały. Siatkarze siedzieli na trybunach i obserwowali nas. I tak miało być do świąt.

- Dobrze, teraz zapraszam Resoviaków do siebie, a wy weźcie po koszulce.

                Kiedy każdy już miał T-shirt zaczęło się losowanie par. W tych parach mieliśmy trenować przez te trzy tygodnie.

- Gotowi? – wszyscy przytaknęliśmy – w takim razie ja zostawiam Was pod opieką siatkarzy. Przyjemnego treningu.

                Nasz szkolny coach poszedł, a na sali zaczęła się akcja „Zamień się koszulką”... Zabrzmiało prawie jak „Podziel się posiłkiem”…

               

- Mogę? – zapytał, a bardziej to krzyknął, Achrem. – Dziękuję. Dostaliście koszulki, w których będziecie dziś ćwiczyć. Zapamiętajcie swoje numery, bo za każdym razem będziecie trenować z tym samym zawodnikiem. Teraz dobierzmy się w pary, a później ustalimy co i jak.

Założyłam swoją koszulkę i wybuchnę łam śmiechem. Coś mi się wydaje, że nie będę mieć normalnego treningu, a jego parodię. Momentalnie wyłapałam wzrokiem mojego partnera, po czym zjawiłam się w mgnieniu oka obok niego. Oczywiście był wtajemniczony w cały plan, by mnie nie wydać.

- Cześć jestem Magda. – uśmiechnęłam się do Krzyśka, puszczając mu oczko.

- Krzysiek, Igła… Jak wolisz. – odwzajemnił uśmiech. – Widziałem Cię jak wchodziłaś. Musisz być fanką Bartmana.

- No trochę… Mam takich koszulek mnóstwo. Dziś traf padł na dziewiątkę : ) – muszę powiedzieć, że świetnie z Igłą udawaliśmy. 

- A czemu nie 16? Mam się obrazić?

- Przepraszam. Jutro będzie szesnastka.

                Dzisiejszy dzień był takim dniem zapoznawczym z siatkarzami, by nikt nie świrował na następnym treningu. Mi świetnie rozmawiało się z Krzysiem. Tak jakbyśmy znali się dłużej… No bo przecież znamy się dłużej… Ze wspaniałej konwersacji wyrwał mnie trener szkolny.

- MAGDA BARTMAN? – krzyknął , by mnie znaleźć.

                 W tym momencie wzrok wszystkich był utkwiony we mnie. Przeprosiłam Krzyśka, który udawał, jak reszta siatkarzy, zdziwienie moim nazwiskiem i udałam się w stronę Pyrzaka. 

_____________________________________________________________________

Witam Was! Od teraz rozdziały pojawiać się będą tylko tutaj. Mam nadzieję, że to opowiadanie zyska tylu fanów ilu miało poprzednie.Tym samym chcę poinformować, że wszelki kontakt możecie mieć ze mną na tym jak i na tamtym blogu :)

Wracając do sedna. Jest kolejny rozdział. Trochę wcześniej niż planowałam. Następny myślę, że pojawi się pod koniec tygodnia. Mam nadzieję, że to, co jest u góry Wam się spodoba. Postanowiłam teraz trochę umilić życie Magdzie. Jak na razie zbyt wiele złego ją spotkało. Prawda? 

W zakładce "Bohaterowie" nowa osoba, czyli oznacza to, że będzie się pojawiać często w opowiadaniu. 

Jak myślicie, co szkolny trener będzie chciał od Magdy? Piszcie, jakie są Wasze typy C:

Pozdrawiam, no_princess :*