7. Everything will be ok

MUZYKA

Don't Worry, Be Happy 

- Magdaleno, to jest Pan Andrzej Kowal. Ma dla Ciebie propozycję. Zostawię Was samych.

- Witaj. Chciałbym z Tobą porozmawiać…

                Słuchałam Pana Andrzeja bardzo uważnie. Nie powiem. Oferta była bardzo kusząca, ale nie wiedziałam jeszcze, czy się zgodzę. Kowal dał mi czas do piątku, czyli mam  jeszcze trzy dni na zastanowienie.

- A czy Zbyszek już o tym wie? – zapytałam.

- Nie. To jest sprawa pomiędzy mną, a Tobą. Zibi nie ma tu nic do rzeczy.

- Bo wie Pan. Jeśli to dlatego, że on jest moim bratem, to ja nie mogę przyjąć tej propozycji.

- Ale nie robię tego ze względu na niego, Magda. Widziałem Cię w akcji parę razy i jestem pod wielkim wrażeniem. Mam nadzieję, że przemyślisz to jeszcze i wybierzesz dobrze.

- Obiecuję, że się zastanowię – uśmiechnęłam się.

- W takim razie ja już będę wracać, a Ty mi tam Ignaczaka nie zamęcz, bo kto mi piłki będzie bronić? – uśmiechnął się Pan Andrzej.

                Pożegnałam się z trenerem Resoviaków i wróciłam na salę i usiadłam koło Krzyśka. Wzrok wszystkich nadal był utkwiony w mnie.

- Ty serio Bartman się nazywasz? – zapytał z niedowierzaniem.

- No niestety – odparłam.

- Czemu niestety? Możesz udawać siostrę Zbyszka! – mówił z takim przejęciem, jak by odkrył Amerykę co najmniej…

- Kto może mnie udawać? – do naszej konwersacji przyłączył się Zibi. – Aaaaa… To Ty jesteś Bartman. Miło mi Zbigniew.

                Zibi włączył się do rozmowy, po czym zawołał osobę, z którą był w parze. Na moje nieszczęście wylosował Sebastiana. Jednak kiedy pozostali siatkarze zobaczyli, że siedzimy w grupie postanowili do nas dołączyć. Uratowało mnie o trochę. Usiadłam jak najdalej Sebastiana, by ten, nie mógł nawiązać ze mną kontaktu. Po chwili „poznałam” już wszystkich Resoviaków. Muszę przyznać, że byli świetnymi aktorami.. Do teatru z nimi!... Albo do reklamy Monte, czy jakiegoś innego jogurciku…

- I mówisz, że serio nie jesteście rodziną? – pytał każdy po kolei.

- Wiedziałabym o tym – uśmiechnęłam się do nich.

- Magda, mogę Cię na chwilę prosić?

Pierwszy raz odezwała się do mnie Gośka. Byłam ciekawa, o co jej chodzi tym razem. Wyszłyśmy na korytarz. Przez chwilę się nie odzywała. Kiedy miałam już wracać na salę, przerwała tą ciszę.

- Przepraszam. Nie powinnam wczoraj tak Cię nazwać. Jesteś moją przyjaciółką. Przepraszam, że podejrzewałam… Że byłam wręcz przekonana, że Seba rzucił mnie dla Ciebie. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.

- Gośka. Ja się nie gniewam. Ja wiem, że to mogło tak wyglądać, bo Przebywaliśmy ze sobą często. Za często. Ale chcę, żebyś znała prawdę. Rozmawiałam z nim i powiedział mi, dlaczego Cię zostawił. Fakt, zostawił Ciebie dla mnie.

                Gosia już miała zamiar odejść, kiedy chwyciłam ją za rękę.

- Poczekaj. Daj mi dokończyć. Dowiedziałam się wczoraj, że on coś do mnie czuje. Dla mnie jest tylko gościem, z którym można pojeździć na desce. Nie chcę się z Sebą wiązać. W ogóle nie chcę się z nikim wiązać. Zbyt dużo przeszłam i teraz mam nauczkę. Kiedy powiedział mi wszystko od razu zaczęłam go unikać. Żeby przestał o mnie myśleć i zaczął znów myśleć o Tobie, o Was. Nie jestem najlepszą osobą do swatania, bo sama mam pecha i się już sparzyłam. Ale proszę. Pogódźcie się. Nie mogę patrzyć, jak udajecie, że się nie znacie.

- Dobrze. Spróbuję z nim porozmawiać. Ale nie wiem, czy to coś da.

- Dzięki. Zgoda?

- Zgoda – przytuliła mnie.

                W dobrym humorze wróciłyśmy na salę. Usiadłam między Krzyśkiem a Paulem i wsłuchałam się w rozmowę.

- Ejj.. Magda. To Ty w sumie możesz udawać, że jesteś siostrą ZB9! – zagaił Kosa.

- Bardzo śmieszne… I co, może autografy będę rozdawać? – zironizowałam.

- No a czemu nie? Przecież nikt nie wie, że wy nie jesteście rodziną…

- Jak nie. Przecież Zibi sam nam ją przedstawiał… - jak zawsze niewyparzony język Wosia…

- COOOO?! – na sali wybuchła wrzawa.

Przeprosiłam całe towarzystwo i wyszłam na korytarz. Ten to zawsze musi coś kurwa powiedzieć nie tak! Teraz nie będę mieć życia w tej szkole. Chwilę później zjawił się koło mnie Krzysiek z Zibim.

- KURWA! Zajebię go! On zawsze musi coś spieprzyć!? – byłam wściekła.

- Nie przeklinaj. Spokojnie… Chłopaki próbują wszystko jakoś załagodzić – uspokajał mnie Krzysiek.

- Nie rozumiesz, że wszystko, co robiłam, żeby jak najmniej rzucać się w oczy poszło się je… w inną stronę?

- Madzia, na pewno nie będzie tak źle. Jak chcesz, to idź się przebierz. I tak zaraz koniec – zaproponował Zibi.

                Przystałam na to. Kiedy wróciłam już ogarnięta, usiadłam na ławce na sali. Pozostali też już powoli się zbierali. Kiedy przechodzili obok mnie słyszałam szepty. Wiedziałam, że mówią o mnie. Bo o kim innym mogliby teraz mówić. Wszystkie plany legły w gruzach. A miałam nie rzucać się w oczy…

- Don’t worry! – zanucił siadający obok mnie, już ubrany w normalne ciuchy, Lotman.

- Be happy? No way… - odpowiedziałam mu zamyślona.

- Ale why? Będzie good. – próbował mówić po polsku.

- Nie będzie. Już nic nie będzie… good.

- C’mon. We idziemy with guys na pizza. Go with us..

- Nie wiem..

- Proszę… Please…  Bitte... – umiał nawet po niemiecku.

- Ok.. Niech Ci będzie. Jeszcze nikt nie prosił mnie o nic po niemiecku więc się zgadzam.

- She said yes!

                Chwilę później słyszałam, jak Paul oznajmia wszystkim siatkarzom, że idę z nimi na pizzę.

- Co od Ciebie chciał tamten wuefista?

- Opowiem Ci wszystko w domu. Teraz jedziemy na pizzę z chłopakami.

- Ok.!  To jedziemy.

                15 minut później byliśmy już w Da Grasso. Złożyliśmy zamówienie, po czym usiedliśmy razem z Paulem, Krzyśkiem i Pitem. Popołudnie minęło nam więc we wspaniałej atmosferze. Choć na chwilę zapomniałam, że od jutra w szkole nie będę miała lekko. Rozmawialiśmy na różne tematy. Szczególnie fajnie gadało się z obcokrajowcami. Uwielbiam ich polski, szczególnie, że nie wszyscy umieją coś po polsku powiedzieć.

- Joasia? Jesteś już? – zapytaliśmy, kiedy weszliśmy do domu.

Odpowiedziała nam głucha cisza. Pięć minut później drzwi wejściowe ponownie się otworzyły, a naszym oczom ukazała się Asia.

- Miałam takie urwanie głowy… Jakaś totalna masakra. Jedyne, czego pragnę to kąpiel.

- Też się cieszę, że Cię widzę. – powitał ją Zbyszek.

- No cześć, cześć. Wy też dopiero wróciliście? – zapytała Asia.

- To Ty idź się ogarnij, a ja kolację zrobię. – zaproponowałam.

                Aśka poszła wziąć kąpiel, a Zibi zadeklarował mi pomóc. Nie sprzeciwiałam się zbytnio. Postanowiliśmy zrobić racuchy z jabłkami i bananami, do wyboru. Kiedy skończyliśmy je smażyć, szybko zanieśliśmy najpotrzebniejsze rzeczy do salonu i zamknęliśmy kuchnię na cztery spusty.

- Myślisz, że zauważy, że trochę nabałaganiliśmy? – zapytał Zibi.

- Wydaje mi się, że tak. Ale ciii….

- Ok.

                Chwilę później dołączyła do nas Asia. Zachwalała nasze dzieło w każdy możliwy sposób. Po piętnastu minutach talerze były już puste.

- Wy robiliście kolację, to ja sprzątam. – zakomunikowała Michalska.

- NIE!! – krzyknął Zbyszek – Ty odpocznij.. Zmęczona jesteś. A my właściwie i tak nic dziś nie robiliśmy.

                Ufff… Łyknęła. Po chwili byliśmy już w kuchni i sprzątaliśmy ją. Mąka była dosłownie wszędzie. Pół godziny później kuchnia błyszczała, a my wróciliśmy do Asi.

- Magda, miałaś powiedzieć, o czym gadałaś z tym waszym wuefistą. – zaczął Zibi.

- Jak to przemyślę i przetrawię, to Ci powiem.

                Zibi próbował od mnie coś jeszcze wyciągnąć, ale ja byłam uparta.

- Magda, a Ty za miesiąc studniówkę masz. Prawda? – zmieniła temat Aśka.

- Mam, ale nie idę.

- Jak to?

- Tak to. Po pierwsze, nie mam zamiaru paradować z jakiejś kiecce i szpilkach, w których prawdopodobieństwo, że się zabiję wynosi 500%, a po drugie przepraszam, ale z kim miałabym pójść?

- Ale Madzia. Studniówka, to najważniejsza impreza w życiu licealisty i licealistki. – próbowała przekonać mnie Asia.

- Z imprezami skończyłam w czerwcu. Dziękuję, dobranoc.

                Takim oto sposobem zakończyłam konwersację, której temat i tak jeszcze nieraz powróci. Po szybkim prysznicu weszłam pod cieplutką kołderkę, założyłam na uszy słuchawki i włączyłam na cały regulator muzykę. Nawet nie wiem, kiedy usnęłam.

               

- BARTMAN! WSTAWAJ! – Zibi darł się na całe mieszkanie. Ba, na całą klatkę!

- Kurwa, pół godziny mi daj!

- Za pół godziny, to ty lekcje zaczynasz – wpadł do mojego pokoju.

                Niechętnie wstała z łóżka i poszłam do łazienki. Potem szybkie śniadanie i SZKOŁO NADCHODZĘ! Już się zastanawiam, jak będzie teraz wyglądać moje życie w szkole. Albo się nie rozniesie, albo się rozniesie po całej budzie info.

- Zobaczymy się na ćwiczeniach. Pa – rzekł Zibi, kiedy wysiadałam z samochodu.

                Właściwie nie wiem, dlaczego on specjalnie wstawał rano, żeby mnie zawieźć. Tak, jakbym miejskim nie mogła jechać. No ale cóż. To jest Zibi. A Zibiego, to nawet ja czasem rozgryźć nie mogę.

- MAGDA! 

________________________________________________________________

Dziś nie będę pisać tu o rozdziale, tylko o tym, że postanowiłam wziąć przykład z Vesper i wykorzystałam mojego juz dwuletniego Twittera do tego, by informować Was o nowych rozdziałach. Musze Wam przyznać, że męczące jest trochę wchodzić na każdy blog i informować. Gdybym miała na to więcej czasu z pewnością bym to robiła, ale niestety doba ma za mało godzin. Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewacie z tego powodu. Poza tym, jeśli ktoś z Was chce przeczytać rozdział i tak tu zazjrzy...

Pozdrawiam, no_princess :* 

PS. Na pewno słyszałyście, że zbierane są podpisy. Dlatego ja też udostępniam link. Klikajcie i podpisujcie. Sprawmy, by w naszych  miastach były Siatkarskie Strefy Kibica!  ---> PETYCJA<---