20. Cool...

MUZYKA

Oblivion

***

- Tak słucham? – odezwała się kobieta po drugiej stronie słuchawki.

- To koniec. Rozumiesz? Jak chcesz sobie go odzyskiwać, mnie w to nie mieszaj.

- Ale przecież sama chciałaś, żeby Twój facet się od niej odwrócił.

- Nie rozumiesz, że ten artykuł spieprzył mi życie?

- Monika, ale doskonale wiedziałaś, na co się piszesz. Wiedziałaś, jakie jest ryzyko.

- I dlatego teraz się wycofuję. Chcę naprawić to, co przez Ciebie i Twoje intrygi się zniszczyło.

- Jak chcesz. Ale wiedz, że to się będzie za Tobą ciągnęło. Nie uwolnisz się od tego. Michał nie zaufa Ci z powrotem i będzie chciał odzyskać zaufanie swojej byłej. W sumie, to wasze rozstanie mi bardzo pomogło. Dzięki Tobie to, że wrócę do Piotra jest tylko kwestią czasu…

Magda

                Usiadłam w salonie i otworzyłam pakunek od Aśki. Kiedy zobaczyłam zawartość wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem.

- Co jest? – zapytał Piotrek.

- Zobacz.

                Podałam mu pudełeczko, po czym też się zaśmiał.

- No wiesz.. Martwią się.

                Wyjęłam „prezent” z kartoniku i zauważyłam jeszcze niewielki liścik.

„Madziu, siostrzyczko. To tak na wszelki wypadek. Wiesz, ciocią i wujkiem to my możemy być, ale sądzę, że tata nie będzie zadowolony, jak zostanie dziadkiem : )

Joasia i Zbyszek”

- Kocham ich. Po prostu ich kocham.

- A mnie, to już nie?

- Ciebie inaczej – poruszałam brwiami.

***

- Ja wiedziałem, że się pogodzą – odparł uśmiechnięty Zbyszek.

- Ale wiesz, co tu się musiało dziać? Jak weszliśmy, to stolik był przewrócony, kwiaty leżały na ziemi…

- AŚKA! Przecież.. A co jeśli…

- Kochanie, spokojnie. Są dorośli. Na pewno wiedzą o takich rzeczach – uśmiechnęła się Michalska.

- No ale wiesz, że ja się o nią boję. To znaczy, wiem, że z Pitem jej się nic nie stanie, bo ona jest dla niego najważniejsza, ale.. Kurde, to moja siostra…

Magda

                Odłożyłam pigułki na szafkę i poszliśmy do kuchni zrobić popcorn.

- To co? Przerwali nam na „Kilerze”. To teraz dwójka?

- No a jak inaczej. Oglądamy!

                Siedziałam wtulona w Piotrka. Co chwilę śmialiśmy się z tekstów i sytuacji w filmie. Później oglądaliśmy „E=mc²”, a na sam koniec postawiliśmy na kilka odcinków „13 Posterunku”. Śmialiśmy się tak głośno, że któryś z sąsiadów Pita przychodził nasz uciszać. Poszliśmy spać koło 23.00, bo rano musiałam wstać dużo wcześniej. Niestety znów zaczyna się szkoła.

                O 7.00 rano zadzwonił budzik Piotrka. Wstaliśmy i zjedliśmy szybkie śniadanie. Kiedy zmywałam talerzyki Piotrek udał się do łazienki. Po dziesięciu minutach zamieniliśmy się. Ja brałam szybki prysznic, a Pit przygotowywał się na trening. O 7.40 wyszliśmy z jego mieszkania.

- Na pewno dasz radę? – zapytał, kiedy byliśmy już pod szkołą.

- Zobaczymy.. W każdym razie widzę Gośkę i Iwonę.

- O której kończysz?

- Chyba o drugiej.

- To wpadnę i zabieram Cię na trening.

- Ok. Pa.

                Dostałam buziaka na pożegnanie i wysiadłam z samochodu. Szybkim krokiem ruszyłam do przyjaciółki i wychowawczyni.

- Magda!! – Gośka od razu rzuciła mi się w ramiona.

- Cześć. Spokojnie – uśmiechnęłam się do niej. – Dzień dobry.

- Cześć Madziu. Wchodźcie do szkoły, bo zimno jest.

                Pierwsza lekcja minęła bardzo szybko. W sumie nigdy nie byłam osobą wierzącą, więc całą religię spędziłam na rozmowie z Gośką. Cieszyłam się, że prawie cała klasa ciepło mnie przyjęła. Cieszyli się, że wróciłam, że wszystko ok. Kolejne lekcje minęły równie szybko.

- A jak się układa między wami? – zapytałam Gośkę, kiedy wchodziłyśmy do szatni po kurtki.

- Rozstaliśmy się.

- CO?

- Ustaliliśmy, że tak będzie lepiej. Wiesz.. To już nie było to, co przed rozstaniem.

- Ale gadacie ze sobą normalnie?

- Tak. To, że nie jesteśmy już razem, nie znaczy, że mamy się unikać. Prawda?

- Słusznie. Gośka, ja Cię przepraszam, ale umówiłam się i musze lecieć.

- Jasne. Do jutra.

- Pa!

                Kiedy wyszłam z budynku od razu dostrzegłam auto Zbyszka. Szybkim krokiem udałam się do samochodu, by po chwili siedzieć obok brata.

- Piotrek miał przyjechać – stwierdziłam.

- Wiem, że nie cieszysz się, że widzisz swojego prywatnego brata, ale mogłabyś być milsza – uśmiechnął się.

- Cześć braciszku! – krzyknęłam z udawanym entuzjazmem.

- Wolałem Twoje wcześniejsze powitanie. Piotrek musiał dłużej zostać na Podpromiu, dlatego zabieram Cię ja. Możemy jechać?

- Oczywiście.

                Po 10 minutach zatrzymaliśmy się na parkingu przed halą. Szybko weszliśmy do budynku.

- Kurde. Jak zimno na tym dworze..

- Trzeba było się jeszcze dalej zatrzymać. Poza tym, Zibi. Jest zima. Nie wystarczy bluza.

                Poszłam na salę, a Zbyszek do szatni, gdzie przebywała większość Resovii. Kiedy weszłam do pomieszczenia dostrzegłam trenerów. Tak byli pochłonięci rozmową, że nawet mnie nie zauważyli. Po cichu usiadłam na trybunach. Po chwili na salę weszli siatkarze. Kiedy mnie zobaczyli rzucili się na mnie jak na słodycze. Na szczęście po chwili trener Kowal przywołał ich do porządku. Po chwili na salę przyszedł jeszcze jeden mężczyzna, którego w żaden sposób nie mogłam skojarzyć.

- Magdo, to jest właśnie Tomasz Kamuda. Trener, któremu chciałem Ciebie przedstawić ostatnio.

- Dzień dobry. Magdalena.

- Cieszę się, że w końcu mogę Ciebie poznać. Bardzo bym chciał, żebyś dołączyła do naszego zespołu. Andrzej opowiadał mi o Twojej grze i pokazywał nagrane filmiki. Jeśli zdecydowałabyś się do nas dołączyć, moglibyśmy jako zespół osiągnąć  wiele.

- Dziękuję za propozycję, ale w tym momencie nie jestem w stanie Panu odpowiedzieć. Musiałabym skonsultować to z bratem.

- Nie ma problemu. Poczekam – uśmiechnął się Kamuda.

- Dziękuję.

                Trener dziewczyn został jeszcze na treningu. Usiadł obok mnie i obserwowaliśmy trening chłopaków.

- Magda! Ty play with us? Please! – Paul mnie namawiał.

- Muszę?

- Tak! I you can’t powiedzieć nie!

                Popatrzyłam na resztę chłopaków. Mieli miny typu: „Ile mamy jeszcze czekać?”. Przeprosiłam Kamudę, wyjęłam z torby adidasy i dres. Szybko pobiegłam do łazienki się przebrać i pognałam na boisko. Igła ustawił mnie w bloku i zaczęliśmy grać.

- Aaa.. Zapomniałbym – przerwał nam jeszcze na chwilę Kowal. – Tak łagodniej na tym bloku. Naprzeciwko macie dziewczynę. I Zibi! Nie tak mocne zagrywki i ataki!

- Trenerze! Ale czemu Magda gra razem z Schöpsem i Igłą i Paulem i w ogóle z nimi? A nie z nami?

- To wy już się dogadajcie między sobą, kto z kim gra. Ja nie będę się wtrącać.

                Zgodnie ustaliliśmy, że jednego seta zagram z jedną drużyną, a drugiego z drugą. Po chwili zaczęliśmy. Chłopaki do serca wzięli sobie słowa trenera i nie wyżywali się na mnie! Po pierwszym secie zrobiliśmy sobie krótką przerwę.

- Zibi… - zaczęłam trochę nieśmiało.

- Tak?

- Chyba się zdecyduję.

- Na co?

- No na propozycję Kowala i Kamudy. Chcę grać.

- A czujesz się na siłach?

- Tak. Dziś na wuefie dziewczyny dały mi jasno do zrozumienia, że nie potrzebują mnie w drużynie. A wiesz, że ja bez grania nie umiem funkcjonować. Częściowo to mnie nakręca.

- Jeśli jesteś gotowa, to śmiało.

- Dzięki – uśmiechnęłam się do niego i dałam buziaka w policzek.

                Po kilku minutach postanowiliśmy dokończyć mecz. Wyniku nie dało się ustalić, bo Krzysiu, który bardzo lubi liczyć punkty, cały czas się mylił. Po skończonej grze poszliśmy się przebrać. Kiedy wyszłam z łazienki spotkałam jeszcze trenera Kamudę.

- Panie Tomaszu, zgadzam się. Z chęcią dołączę do drużyny – oznajmiłam na wstępie.

- Tak szybko? Przecież mówiłaś, że chcesz jeszcze z bratem porozmawiać.

- Rozmawiałam. Przed chwilą. Właściwie go bardziej poinformowałam, niż poprosiłam o radę.

- Świetnie. Nawet nie wiesz, jak się cieszę. W takim razie zapraszam na jutrzejszy trening na 16.00.

- Dziękuję. Do widzenia.

- Do jutra.

                Zadowolona dołączyłam do chłopaków, którzy najwyraźniej nie mieli ochoty jechać do domów. Chyba uważali, że rozmowa jest ciekawsza, a żony i dziewczyny już mniej.

- Paul…

- Tak?

- Chciałam Ci podziękować.

- Oh.. Please.. 

- Muszę. Gdyby nie Ty.. Dziękuję – przytuliłam przyjmującego.

- Z kim wracasz? – wtrącił się Zibi.

- No wiesz.. Mam taki wybór. To będzie bardzo trudna decyzja... Albo i nie… Sorry Zibi.

- Wiedziałem! – ucieszył się Piotrek.

                 Po jakichś 20 minutach pożegnaliśmy się ze wszystkimi i ruszyliśmy w stronę mieszkania Piotrka. Po drodze opowiedziałam mu o mojej dzisiejszej decyzji.

- To fajnie – odparł bez jakichkolwiek emocji.

_____________________________________________________________________

Witajcie! Rozdział jest.. I nawet chyba trochę dłuższy mi się udał. Ja nie specjalnie jestem z niego zadowolona, ale oceńcie same. 

no_princess ;*