17. It's a good day, but...

MUZYKA
Unzertrennlich

***

- Zbyszek…

- Lecę po lekarza… - Nowakowski zwrócił się do Bartmana.

- Madziu, jestem tu.

- Prze.. Przepraszam… - dziewczyna wydusiła.

- Nie mów nic.

                Po chwili do sali wpadł lekarz. Był nieco zdziwiony tym, że Bartmanówna tak szybko odzyskała przytomność. Jednak cieszył się, bo oznaczało to, że Magda szybko wraca do zdrowia.

- Magdaleno, jak się czujesz?

- Co się ze mną stało?

- Straciłaś przytomność. Paul zauważył cię w sali, jak leżałaś nieprzytomna na podłodze.

- Je… - już chciała coś powiedzieć, gdy przerwał jej Zbyszek.

- Ciiiii… Nic nie mów. Odpoczywaj – zwrócił się do niej brat.

- Czy mógłbym z Panem porozmawiać na osobności? – lekarz zwrócił się do Zbyszka.

                Po chwili obaj wychodzili już z sali, w której leżała Magda.

- Wygląda na to, że Pańska siostra wróci do zdrowia dużo wcześniej niż przypuszczaliśmy. To bardzo dobrze. Widać, że jej organizm walczy. Jeśli dobrze pójdzie, to może już przed Nowym rokiem wróci do domu. Jednak cały czas będzie potrzebowała opieki lekarskiej.

- Nawet nie wie Pan, jak mi ulżyło.

- Domyślam się. Jutro zabierzemy ją na badania i wtedy będziemy wiedzieć, jak szybko jej stan ulegnie polepszeniu. Jednak święta na 100% spędzi w szpitalu.

Piotrek:

                Siedziałem przy jej łóżku i wpatrywałem się w nią. Mimo tego, że była słaba, uśmiechała się.

- Piotrek…

- Tak kochanie?

- Ja… Ja chcę porozmawiać z Michałem…

- Zadzwonić do niego? Może ma przyjechać… - tylko przytaknęła.

                Przeprosiłem wszystkich i wyszedłem zadzwonić.

***

                Wrócił do domu po porannym treningu. Trener zlitował się nad nimi i dał wolne do końca tygodnia. W sumie i tak niewiele bo tylko resztę piątku, sobotę i niedzielę. Wszedł do kuchni, w której krzątała się Monika.

- Co robisz? – zapytał obojętnie.

                Ostatnio właściwie niewiele ze sobą rozmawiali. Nie układało się między nimi najlepiej. Jednak dziewczyna uważała, że wszystko jest w porządku.

- Spaghetti. Zaraz będzie gotowe.

                Bez słowa wyszedł z kuchni i udał się do łazienki. Po 15 minutach wrócił do swojej dziewczyny.

- Michał… Chyba powinniśmy porozmawiać.

                Już miał coś powiedzieć, kiedy zadzwonił jego telefon. Wyszedł z pomieszczenia, po czym odebrał.

- Siema Pit.

- Masz czas? Możesz gadać?

- Jasne. O co chodzi?

- Magda chce, żebyś przyjechał. Chce z Tobą porozmawiać.

- Obudziła się? Kiedy?

- Dzisiaj.

- To ok. Zaraz się pakuję i jadę. Na razie.

                Wrócił do kuchni.

- Monia, pogadamy później. Muszę jechać do Rzeszowa.

- NIE! Porozmawiamy teraz! – uniosła się.

- Dobrze. Słucham – zrezygnowany usiadł na krześle.

- Co się z nami dzieje? Nie umiemy normalnie porozmawiać. Od ostatniego meczu z Resovią jesteś nieobecny. Jesteś obojętny wobec mnie. Mam tego dość Michał. Jeszcze teraz jedziesz do Rzeszowa. Do NIEJ, jak się domyślam. Mam rację?

- Tak. Jadę do Magdy, bo mnie o to prosi.

- Jesteś na jej każde zawołanie. Mam tego dość! To ja jestem Twoją dziewczyną! NIE ONA!

- Jesteś moją dziewczyną. Zgodzę się. Ale Magda też jest dla mnie ważna. Nie rozumiesz tego?

- Nie! Myślałam, że ten artykuł coś zmieni! Ale się kurwa przeliczyłam!

- Czekaj, czekaj… Masz coś wspólnego z tym artykułem?

                Dziewczyna dopiero teraz zdała sobie sprawę, co powiedziała. Niestety nie było już odwrotu. Musiała mu wszystko powiedzieć.

- Tak. To ja napisałam do tego portalu! Myślałam, że zbliżymy się do siebie! A ty tymczasem latasz sobie to tej dziwki! W czym ona jest lepsza ode mnie! Co ona ma takiego? Czego nie mam ja?!

                Nic nie odpowiedział. Poszedł do sypialni i spakował kilka rzeczy. Po chwili stał już w hallu i ubierał kurtkę oraz buty.

- Jest szczera. Wobec mnie, przyjaciół. Nigdy mnie nie zawiodła. Ty owszem. Wyjeżdżam. Wrócę w niedzielę. Do tego czasu ma Cię tu nie być. Klucze możesz sobie zostawić. Po powrocie wymieniam zamki. I jeszcze jedno. Nie waż się nazywać Magdy dziwką. Nie znasz jej, więc nie oceniaj.

                Powiedział to, po czym wyszedł z mieszkania głośno trzaskając drzwiami.

Piotrek:

- Już Michał jedzie – zwróciłem się do Magdy.

                Dopiero po chwili zauważyłem, że śpi. Po cichu usiadłem na krześle obok jej łóżka. Tuż za mną pojawił się Zibi. Przekazał nam w skrócie, co powiedział lekarz. Odetchnęliśmy z ulgą.

- Dobra. To ja teraz jeszcze pójdę zadzwonić do Kuby. Może się zgodzi – zakończył Zibi i ponownie wyszedł z sali.

                Magda dalej spała. Kiedy Zibi wrócił rozmawialiśmy, jak przekonamy Madzię do spotkań z Kubą. W sumie na to da się namówić. Gorzej jednak z rozmową…

                Przerwał nam dźwięk mojego telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz. Odczytałem wiadomość od Michała, odpisałem mu i schowałem telefon do kieszeni.

Wieczorem, gdy Magda się obudziła posiedzieliśmy jeszcze jakieś dwie godzinki i pożegnaliśmy się z nią.

Wchodziłem do mojego bloku, kiedy usłyszałem, jak woła mnie jakaś kobieta. Odwróciłem się i nieźle się wkurzyłem.

- Powiedziałem Ci, że nie chcę Cię widzieć.

- Piotrek,  proszę. Porozmawiajmy.

- Ale my nie mamy o czym rozmawiać, Sabina – już przekraczałem próg, kiedy dziewczyna złapała mnie za rękę.

- Daj mi pół godziny. Wszystko Ci wyjaśnię.

- Nie mam czasu. Z resztą. Nie ma tu czego wyjaśniać. Byłaś ze mną, później zostawiłaś mnie dla jakiegoś gościa. A jak jemu się znudziłaś, to chciałaś wrócić do mnie. A to, że wygraliśmy Ligę Światową, skusiło Cię jeszcze bardziej. Bo przecież Ty zawsze leciałaś na kasę.

- To nie tak.. Piotrek, proszę. Musisz mi uwierzyć.

- Nic nie muszę. Chociaż nie.. Jest coś, co muszę zrobić. Muszę iść do domu, bo jutro mam poranny trening, a w niedzielę gramy mecz z Bełchatowem. Więc do widzenia.

                Nie zważałem na jej protesty i udałem się do mieszkania. Parę razy jeszcze próbowała się do mnie dodzwonić, lecz ja od razu odrzucałem połączenia.

                Po szybkim prysznicu zrobiłem sobie kilka kanapek i herbatę i usiadłem na parapecie. Byłem w szoku, że ten parapet jeszcze się pode mną nie załamał. Wpatrywałem się w to, co dzieje się za oknem. Przez chwilę miałem wrażenie, że widzę znajomą postać, która siłą rzeczy powinna być w totalnie innym kraju. Kurwa.. Cichy idź spać. Majaczysz i zwidy masz… Dopiłem resztę herbaty, zjadłem ostatnią bułkę i poszedłem spać.

                Obudził mnie dźwięk strzelaniny.

- Ja pierdolę.. Muszę zmienić budzik, bo na zawał kiedyś zejdę – powiedziałem do siebie i leniwie zwlokłem się z łóżka.

                Wziąłem szybki prysznic na rozbudzenie. Po wyjściu z łazienki zrobiłem sobie świeżej kawy i ubrałem się. Spakowałem wszystkie rzeczy na trening do torby i wyszedłem z mieszkania. W połowie drogi skapnąłem się, że zapomniałem wziąć dokumentów i kluczy do samochodu. Bez pośpiechu wróciłem do mieszkania, podśpiewując sobie.

- Dzień dobry, pani Władziu – uśmiechnąłem się do sąsiadki.

- Witaj Piotrusiu.

                Wszedłem do mieszkania, zabrałem klucze i dokumenty i z powrotem skierowałem się do samochodu.

                Wsiadając do pojazdu zobaczyłem znajomą postać.

- Piotrze, zmień dealera… - zwróciłem się do siebie… 

_____________________________________________________________________

Jestem! Dziś trochę krótszy niż zazwyczaj, ale mam wytłumaczenie. Mianowicie  dokładnie o godzinie 21:54 stuknęło 24 000 wyświetleń! DZIĘKUJĘ :) I z racji tego wydarzenia dodaję nowy rozdział. 

Jak podejrzewałyście, Magda sie obudziła.

Dziś wrzucam piosenkę niemiecką, bo ostatnio mam fazę na Revolverheld. Zakochałam się w ich muzyce. 

Kolejna informacja. Nie wiem, kiedy wrzucę następny rozdział. Od jutra zaczynam matury i skończę je dopiero pod koniec miesiąca. Możliwe, że uda mi się coś wrzucić w przyszłym tygodniu, ale nie obiecuję. W tym, na pewno nie pojawi się następny rozdział. 

Pozdrawiam, no_princess ;*

PS. Znów mi się coś przypomniało. Zauważyłam, że mam około pół tysiąca wyświetleń z innych krajów.. Czyli opowiadanie podoba się nie tylko w Polsce.. :D Bardzo miło mi z tego powodu. Takie małe pytanko jeszcze mam w związku z tym.. Z jakiego kraju czytacie mojego bloga?