23. Believe

MUZYKA
Wciąż jeszcze wierzę w nas

Miesiąc później

- Gośka, pogadamy kiedy indziej. Nie mam teraz czasu. Cześć – przerwałam monolog przyjaciółki.

                Wyszłam ze szkoły, pod którą czekał mój facet.

- Proszę, to dla Ciebie – zza pleców wyjął iście czerwoną różę.

- Dziękuję.

- Idziemy? Mam wspaniały plan na dziś.

- Oczywiście.

                Pojechaliśmy do jego mieszkania. Kiedy weszliśmy poczułam wspaniały zapach risotto. Dostałam rozkaz posadzenia swoich czterech liter na sofie. Chwilę później przed sobą zobaczyłam źródło wspaniałego zapachu.

- I Ty sam to wszystko przygotowałeś?

- Taaaaak – powiedział trochę niepewnie.

- Mhm.. Kama już poszła..?

- Kurde. Ty zawsze musisz mnie rozgryźć.

- Przepraszam – powiedziałam niewinnie i zaczęłam zajadać się risotto.

                Po zjedzeniu posiłku wymyślił, że gdzieś mnie zabierze. Nie miałam pojęcia dokąd, ale przystałam na tę propozycję.

- Tylko muszę zasłonić Ci oczy.

- Nie.. Adaś, proszę... 

- Nie ma przepaski, nie ma niespodzianki.

                Niechętnie nałożyłam chustkę na oczy i z pomocą Jakubczyka wsiadłam do samochodu. Kiedy dojechaliśmy na miejsce pomógł mi wysiąść i wspólnie weszliśmy do jakiegoś budynku. Wszędzie słyszałam krzyki i piski.

- ADAM! Ja się boję! – wykrzyczałam, próbując być głośniejsza niż tłum zebrany wokół.

- To chyba ja powinienem się bać. Jak zobaczysz tą niespodziankę urwiesz mi głowę i więcej się do mnie nie odezwiesz. Na bank – powiedział z rezygnacją w głosie.

- I tak się do Ciebie nie odezwę.

- Ale kochasz mnie…?

- Kocham, kocham – uśmiechnęłam się.

                Przeszliśmy do innego pomieszczenia. Usiedliśmy na krzesełkach. Wokół mnie dalej słyszałam hałasy. Do tego wszystkiego dołączyła jeszcze muzyka.

- Mogę? – wskazałam na przepaskę na moich oczach.

- Jeszcze nie. Sam ją zdejmę w odpowiednim momencie – udałam obrażoną.

                Po chwili w pomieszczeniu zawrzało. Dopiero teraz dotarło do mnie gdzie jestem. Słyszałam głos spikera, który bawił wszystkich w pomieszczeniu. Nerwowo zdjęłam chustkę i zobaczyłam gdzie jestem.

- Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś?

- Bo nie możesz żyć przeszłością.

- Adam, doskonale wiesz, że ja nie chcę TU być.

- Bo co? Bo tu są siatkarze, z którymi zerwałaś kontakt? Nie uważasz, że to trochę nie fair wobec nich? A przynajmniej wobec Twojego brata, którego swoją drogą nie widziałaś od dwóch tygodni...?

- Bo wiedziałam, że kontakt z nim, będzie oznaczać kontakt z Piotrem. Dlatego też nie chcę przychodzić na mecze.

                Złapał mnie za rękę. Po chwili rozmowy postanowiłam zostać. Bałam się spotkania z siatkarzami. Od feralnego dnia niewiele z nimi rozmawiałam, a właściwie w ogóle. Na treningach zawsze przychodziłam dużo wcześniej i wychodziłam dużo później. Byleby tylko z nimi się nie spotkać.

Mecz Resovii z Delectą należał do jednych z ciekawszych meczy. Obie drużyny bardzo zawzięcie walczyły o każdy punkt. Kiedy w trzecim secie chłopaki schodzili na przerwę techniczną Krzysiek spojrzał w moją stronę.

***

                Po obiciu bloku Delecty rzeszowianie zdobywają ósmy punkt. Kiedy obie drużyny schodzą do swoich trenerów Libero Resovii dostrzega znajomą postać na trybunach.

- Zibi! Przyszła – zwrócił się do przyjaciela.

- Gdzie?

                Ignaczak nakierował Zbyszka na jej osobę. Nie widziała go. Odwróciła wzrok w stronę chłopaka siedzącego obok niej. Zbyszek spuścił wzrok i dalej wsłuchiwał się w rady i wskazówki dawane przez trenera.

                Po chwili powrócili na boisko. Walka toczyła się do samego końca. Delecta nie ulegała przeciwnikowi, jednak Twierdza nie została zdobyta. Po wręczeniu MVP Schöpsowi, Zbyszek wzrokiem szukał swojej siostry. Szybkim krokiem poszedł w jej stronę, jednak zanim ją dogonił, zniknęła z zasięgu jego wzroku.

- Gdybym wiedział, gdzie teraz mieszka.. Kurwa!  - powiedział do siebie, kiedy kierował się do samochodu.

- Zibi.. Spokojnie. Wróci – usłyszał głos przyjaciela.

- Kiedy? Za miesiąc? Dwa? Rok?... Krzysiek! Ona nie odbiera moich telefonów, nie odpisuje na smsy, nie odpisuje na maile. Jak dzwoni tata, muszę kłamać, że wszystko jest w porządku, że Magda poszła do jakiejś koleżanki. Że wyszła gdzieś ze znajomymi i dlatego jej nie ma.

- Piotrek jest jeszcze w szatni? – rozmowę mężczyzn przerwała niska brunetka.

- Odpierdol się od niego. Nie widzisz, że spieprzyłaś mu życie? Z resztą nie tylko jemu – odpowiedział nerwowo Bartman.

- I o to chodziło. Widzisz.. Ja właściwie nic nie musiałam robić. Wystarczyła jedna wizyta u Piotrka i bielizna zostawiona u niego. Nie potrzebowałam wiele czasu. Wystarczyło, że zniknął na chwilę w kuchni. To, że ona tam poszła, to był czysty przypadek, jednak miałam nadzieję, że go odwiedzi. Co Zbyszku… Myślałeś, że on naprawdę ją zdradzi? Piotrek jest zbyt święty. Losowi trzeba czasem pomóc.

- Dlaczego to zrobiłaś?

- Chcę odzyskać Piotra. Proste.

- Takim sposobem go nie odzyskasz. Upadłaś niżej niż ustawa przewiduje.

- Niżej się chyba nie da – wtrącił się do rozmowy Ignaczak.

                Brunetka wyminęła ich z zadowoloną miną i ruszyła w poszukiwaniu Nowakowskiego.

- Gdyby Magda tu teraz była… Gdyby to usłyszała…

- To da się zrobić. Nagrałem ją. Jak zaczęliście rozmowę, wyjąłem telefon. Niby pisałem SMS-a, a tak naprawdę włączyłem dyktafon. Teraz wystarczy, że wyśle się to Madzi.

- Nie odczyta mojej poczty. Sądzę, że Twojej też nie. Unika nas wszystkich jak ognia.

- Coś się wymyśli. I chyba nawet wiem co…

- Igła…

                Kiedy Libero wyjawił cały swój plan Zbyszek był nieco zdziwiony, że Ignaczak wpadł na ten pomysł tak szybko. Jednak był wdzięczny za to, co dla niego robi.

Magda

                W świetnym nastroju dojechaliśmy do mieszkania Adama i jego siostry. Kamila jeszcze nie wróciła, więc mieliśmy jeszcze trochę czasu dla siebie.

- Co jutro robimy?

- Planuję cały dzień spędzić z Tobą. Słyszałam, że nie idziesz jutro na zajęcia.

- Tak? W takim razie słyszałaś bardzo dobrze – przybliżył się do mnie, łapiąc mnie w pasie.

- Miałeś wątpliwości?

- Oczywiście, że nie… Wiesz? Nawet bardzo dobrze, że robimy sobie wolne od nauki. Będziemy mieć więcej czasu dla siebie. Kamy nie będzie, także mamy jutro mieszkanie tylko dla siebie.

                Po obejrzeniu kilku filmów postanowiliśmy iść spać.

                Kolejne dni mijały bardzo szybko. Nim się zorientowałam był już marzec. Moje stosunki z Gośką znacznie się pogorszyły. Jednak nie było to moim problemem. To ona nie akceptuje mojego związku z Adamem, którego swoją drogą poznałam dzięki Gośce. Sama chciała, żebym zaczęła normalnie funkcjonować po tym, co zrobił mi Piotrek.

- Magda, poczekaj – usłyszałam głos Iwony.

- Tak?

- Mam coś dla Ciebie. Od Krzyśka. Prosił mnie, żeby Ci to przekazała. Masz to przesłucha do końca. Bez względu na to, co usłyszysz. Obiecasz mi to?

- Dobrze. Przesłucham – powiedziałam po chwili zastanowienia. – A mogę wiedzieć, co to jest?

- Nie wiem. Krzysiek tylko powiedział, że mam Ci to przekazać.

- Ok.

                Poszłam na salę, gdzie większość dziewczyn już się rozgrzewała przed wuefem. Kiedy wchodziłam do szatni zaczepiła mnie Gośka.

- Musimy pogadać.

- Słucham – powiedziałam obojętnie.

- Co się z Tobą dzieje? Od kiedy jesteś z Adamem wszystko masz w dupie. W szkole jesteś jak jakiś gość, o dom nawet nie pytam. Kiedy chcę z Tobą porozmawiać po szkole, spotkać się, wyjść gdzieś, to nigdy nie masz czasu, bo Adam jest ważniejszy.

- Ale sama chciałaś, żebym go poznała. Żebym zaczęła się z kimś spotykać. Więc teraz nie miej pretensji, że spędzam z nim czas.

- Wiesz, żałuję, że Cię z nim poznałam. Może wtedy nie straciłabym przyjaciółki.

- Super. Coś jeszcze?

                Nic nie odpowiedziała. Poszła wkurwiona na salę. Po 10 minutach dołączyłam do dziewczyn.

***

                Siatkarze właśnie szli na siłownię, kiedy wpadł spóźniony Ignaczak.

- Zibi! – dogonił przyjaciela. – Iwona dała jej płytę i o dziwo nie protestowała. Obiecała, że przesłucha.

- Może to coś da... Dzięki Krzysiek.

- Przestań. Nie masz za co. Każdy by to zrobił na moim miejscu. Poza tym, każdy chce, żeby to wszystko się wreszcie skończyło. Nie tylko Pit jest nie swój. Ziomek też nie jest w najlepszej formie.

- No właśnie.. Wiesz, mam dziwne przeczucie, że między nim a Magdą coś było. Nawet z Pitem nie była tak blisko jak z Łukaszem. Rok temu w Spale byli prawie nierozłączni. Cały czas gdzieś razem siedzieli, gadali…

- Ale Łukasz miał przecież jeszcze Agę – przerwał mu Ignaczak. – Wiem, co masz na myśli, ale to nie w jego stylu. Znam go trochę dłużej, nie zapominaj o tym – uśmiechnął się Libero.

                Na siłowni każdy był zajęty ćwiczeniami. Jednak w głowie atakującego kłębiło się wiele myśli. Nie wiedział, co dzieje się z jego siostrą. Czy wszystko z nią w porządku, czy nie wróciła do prochów, imprez, gdzie mieszka. Tego chciałby się dowiedzieć. Chciałby, by wróciła.

Magda

                Po skończonych zajęciach wyszłam szybko ze szkoły, przed którą czekał już Adam.

- Co jest? – zapytał, kiedy zobaczył moją niezbyt zadowoloną minę.

- Gośka mnie wkurwiła. Ale nieważne. Nie psujmy sobie dnia.

- Jak chcesz. Idziemy na obiad? Kama robi naleśniki.

- No pewnie. Pacierza i naleśników nie odmawiam!- zaśmialiśmy się.

- To idziemy – splótł nasze ręce i spacerem udaliśmy się do jego mieszkania.

                Po zjedzonym obiedzie postanowiłam przesłuchać płytę od Krzyśka. Z lekką obawą włożyłam ją do laptopa, by po chwili wsłuchać się w jej zawartość. 

___________________________________________________________________

Rozdział czekał całe dwa dni (od wtorku). Nie wrzucałam wcześniej, bo chciałam go dopracować. Osobiście jestem niezadowolona z tego rozdziału. Jak dla mnie, jest to najgorszy rozdział tego opowiadania. Mam nadzieję, że chociaż Wam się spodoba. 

no_princess :*

PS. Pierwszy raz dodałam polską piosenkę. Mam nadzieję, że przypadła Wam do gustu, bo jest to jedna z niewielu piosenek po polsku, które słucham :)