10. Love Is You...

MUZYKA
Love Is You

                Jak ona miała czelność tu przyjeżdżać. Po tym, co ostatnio powiedziała? Już miałam wyjść z kuchni, gdy odezwała się.

- Magda, poczekaj – zwróciła się do mnie.

- Na co? Na to, że znów wyzwiesz mnie od narkomanów, albo dziwek? Nie dziękuję.

- Musisz coś wiedzieć. Oboje musicie – popatrzyła na Zbyszka.

- Może chodźmy do salonu – zaproponował mój Brat.

                Z wielką niechęcią poszłam za nimi. Nie robiłam tego dla niej, tylko dla Zibiego.

- Bardzo długo się zbierałam na to, żeby wam to powiedzieć. Tata nie wie, że tu przyjechałam, także proszę was, abyście mu nie mówili.

- Do rzeczy – powiedziałam sucho.

- Dobrze. Wiem, że to, co powiem, nie jest wytłumaczeniem, dlaczego jestem, jaka jestem. Szczególnie dla Ciebie córciu.

- Nie nazywaj mnie tak.

- Magda – skarcił mnie wzrokiem Zbyszek.

- Przepraszam. Ona ma rację. Tak więc, do rzeczy. Z waszym ojcem poznałam się 10 lat przed ślubem. Była to piękna miłość. Półtora roku przed ślubem zaszłam w ciążę. Cieszyliśmy się jak dzieci. Nie przeszkadzało nam, że jeszcze nie jesteśmy małżeństwem. Kiedy Marysia przyszła na świat byliśmy szczęśliwi. Do czasu – pierwsze łzy spłynęły po jej policzku. Ciekawe.. Ona ma jakieś uczucia. – To było dwa tygodnie po ślubie. Przechodziłam z nią przez ulicę. Cały czas wierciła się w wózku. Nagle zza rogu wyjechał samochód. Nie zdążył wyhamować. Mi nic się nie stało, ale Marysia…

                Zaczęła płakać na dobre. Widziałam, że Zibi też już ma powoli szklane oczy. Jednak ja pozostałam niewzruszona.

- Auto uderzyło w wózek z dużą siłą. Wyrzuciło ją z tego wózeczka na jakieś 5 metrów. Kiedy do niej podbiegłam, już nie żyła. Od tego czasu dopadała mnie furia, kiedy widziałam małe dziewczynki. Gdy się urodziłeś, myślałam, że już wszystko będzie w porządku. I było. Do czasu, kiedy urodziła się Magda. Tak bardzo przypominasz Marysię. Masz jej oczy, nos. Kiedy byłaś malutka, wyglądałaś jak jej kopia. To dlatego za wszelką cenę starałam się od Ciebie odsunąć. Teraz wiem, że zrobiłam źle. Bo Cię straciłam… - Zibi ją przytulił.

- Super. A w tej bajce były smoki?

- Magda!- krzyknął Zibi.

- CO?! Mam się teraz użalać nad nią, bo straciła córkę?! Proszę Cię. Nie osłabiaj mnie. Gdybyś faktycznie mnie chciała – zwróciłam się do matki. - Może inaczej. Gdybyś naprawdę mnie kochała, usłyszałabym z Twoich ust pierdolone kocham Cię. Ale nie. Po co to mówić. Jeśli przyjechałaś tu tylko po to, by wzbudzić we mnie litość, to się przeliczyłaś. Trzeba było mnie oddać.

                Nie zwracając uwagi na Zbyszka, Asię i NIĄ, wyszłam z mieszkania trzaskając drzwiami. Wyszłam przed budynek i usiadłam na zimnych kafelkach. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Wstałam i wolnym krokiem zaczęłam kierować się ku bardzo dobrze znanego mi budynku. Chwilę później za sobą usłyszałam wołanie.

- Magda! Poczekaj! – Zibi do mnie dobiegł.

- Czego?

- Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego ją tak potraktowałaś?!

- Potraktowałam ją tak, jak ona traktuje mnie.

- Ona Cię kocha.

- TAK?! Kocha mnie?! – nie wytrzymałam. – Czy usłyszałeś kiedyś z jej ust „Kocham Cię” skierowane do mnie? Nie! Zawsze Ty byłeś na pierwszym miejscu! Zbyś to, Zbyś tamto! Rzygać mi się chciało od tego. Mnie traktowała jak popychadło. Kiedy byłam na odwyku nawet mnie nie odwiedziła! I ona ma czelność nazywać się moją matką?!

- Tak! Bo nią jest! Teraz wrócisz ze mną na górę i ją przeprosisz! – złapał mnie za nadgarstek.

- Zostaw mnie! Po rzeczy przyjdę jutro rano.

                Wyrwałam się z jego uścisku i uciekłam. Kiedy byłam już dostatecznie daleko zadzwoniłam do Piotrka.

- Cześć malutka – odezwał się z entuzjazmem.

- Hej. Jesteś w domu?

- Tak. Płaczesz?

- Będę za 10 minut.

                Kiedy dotarłam do jego mieszkania otworzył mi od razu. Bez zastanowienia przytuliłam się do niego. Po chwili siedziałam już na kanapie z gorącym kakao i opowiadałam mu wszystko. Kiedy mówiłam o kłótni ze Zbyszkiem, zadzwonił telefon Piotrka.

- Odbierz – poprosiłam.

- Cześć… Co?... Nie wiem, czy ona będzie chciała… Tak… No. Cześć.

- Zibi?

- Tak. Chce, żebyś wróciła do domu. I myślę, że powinnaś.

- Stoisz po jego stronie? Ok. To na razie – wstałam z kanapy i udałam się do hallu.

- Poczekaj. Nie o to mi chodziło.

- Nie, Piter. Ja rozumiem. Nie będę Ci się zwalać na głowę. Ok. Dotarło.

                Już miałam nacisnąć klamkę, kiedy nagle poczułam jego wargi na swoich. Nie wiem czemu zaczęłam odwzajemniać pocałunek. Jednak szybko odzyskałam rozum i odsunęłam się od niego.

- Przepraszam – wyszeptał.

- Dlaczego to zrobiłeś? – powiedziałam przez łzy.

- Bo się w Tobie zakochałem.

                Wybiegłam z jego mieszkania. Słyszałam, jak mnie woła, lecz nie słuchałam. Dokąd teraz pójdę? Do domu nie wrócę? Nie chcę konfrontacji ze Zbyszkiem. Do Piotrka też nie wrócę. Nie po tym, co się przed chwilą stało. Udałam się do parku. Byli tam jacyś ludzie. Rozpoznałam ich po głosie.

-DJ? Bolo? Co Wy tu robicie?

- Siema! Siedzimy, pijemy piwko, palimy fajki… Żyć nie umierać. Chcesz? – zapytał Bolek, wskazując na puszkę piwa.

                Na początku się zawahałam. Jednak po chwili zastanowienia poczęstowałam się i papierosem i piwem. Kiedy przez dłuższy czas wpatrywałam się w puszkę, chłopaki zaczęli się śmiać.

- Nie piłaś nigdy, że tak obserwujesz tego browara?

- Jaja sobie robisz? Piłam. Czasem nawet za dużo. Od pół roku jestem na tak zwanej abstynencji.

                Otworzyłam puszkę i wzięłam łyka.

- Zajebiście. Wiecie co? Moja stara ma rację. Z nałogu nie da się wyleczyć. Zawsze będzie ciągnąć człowieka do tego, co złe…

                Nagle poczułam wibracje telefonu. Spojrzałam na ekran – 2 wiadomości.

„Madzia, gdzie jesteś? Odezwij się. Martwię się. P. … Przepraszam  ;*”

„Nieodebrane połączenie od numeru 728…”

                Zignorowałam obie wiadomości i zapaliłam kolejnego papierosa…

Piotrek

- Przepraszam – powiedziałem, kiedy się odsunęła.

- Dlaczego to zrobiłeś?

- Bo się w Tobie zakochałem.

                Wybiegła. Próbowałem Ją zatrzymać. Wołałem, pobiegłem za Nią, lecz zgubiłem Ją z oczu. Zrezygnowany wróciłem do mieszkania. Byłem na siebie wściekły… Co mnie kurwa podkusiło, żeby Ją pocałować. Kiedy usłyszałem dźwięk telefonu zerwałem się na równe nogi z myślą, że to Magda.

- Tak?

- Wiem, że Mała nie chce ze mną gadać, więc dzwonię do Ciebie. Zapytaj jej, czy ta torba w jej pokoju jest już całkowicie spakowana, czy Aśka musi jeszcze coś dopakować.

- Jest mały problem… Nie ma jej u mnie. Trochę się nie dogadaliśmy i wyszła. Nie odbiera moich telefonów, nie odpisuje na SMSy.. Stary.. Nie wiem, co robić. Spieprzyłem wszystko!

- Piter.. Spokojnie. Znajdziemy ją. Zrobimy tak. Dzwonię do chłopaków i idziemy w kilku jej poszukać. Ty zostajesz w mieszkaniu w razie, gdyby wróciła. Ok.?

- Ok. Przepraszam, nie chciałem jej skrzywdzić…

- To nie jest teraz istotne.

                Spokojnie? Ja mam być spokojny? Przeze mnie Magdzie może się coś stać. Okazałem się takim samym dupkiem jak Michał. Zraniłem Ją. Tak bardzo chciałbym cofnąć czas… Nie wypuścić Jej. Zatrzymać w swoich ramionach tą kruchą osóbkę.

                Cały czas wpatrywałem się to w telefon, to w drzwi. Miałem nadzieję, że zaraz zadzwoni, albo się pojawi w moim mieszkaniu.

                Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk telefonu.

- Halo.

- Jakieś wieści? Dzwoniła? Pisała?

- Nie… A u Was?

- Nikt jej nie widział. Gdzie ona często chodziła?

- Jak wracałem ze sklepu, to zawsze szła od strony parku.

- Ok. Idziemy tam przeczesać teren. Jak coś daj znać.

- No..

                Szukają Jej już od godziny, a jeszcze Jej nie znaleźli. Nagle usłyszałem dzwonek do drzwi. Zerwałem się na równe nogi i pobiegłem otworzyć.

- Sandra… Cześć wejdź – bez entuzjazmu zaprosiłem ją do środka. – Napijesz się czegoś?

- Nie dzięki. Ja tylko na chwilę. Twoi rodzice prosili, bym Ci to przekazała – pokazała znacznej wielkości koszyk.

- Dzięki.

- Ejj. Co jest? Piotrek.

- Co? Nie, nic. Po prostu nie mam dziś nastroju.

                Rozmowę przerwał nam telefon.

- Tak?

- Nie ma jej. Przeczesaliśmy cały park. Igła próbował do niej zadzwonić, ale nie odbiera. U Ciebie tez jej nie było?

- A słyszysz, żebym skakał z radości? Bo ja nie.

- Dobra. Idziemy jeszcze szukać. Nara.

                Rozłączyłem się i rzuciłem telefonem o kanapę.

- Piotrek, co się dzieje?

- Siostra Bartmana zniknęła. Przeze mnie.

- Co? Jak?

- Nie ważne.. Przepraszam, Cię Sandra, ale nie mam nastroju na pogawędki. Jak będę potrzebować rady psychologa, zgłoszę się.

- Ok. To pa.

- Cześć.

                Znów wpatrywałem się w telefon. Jakby to coś zmieniło i Magda nagle wróciła. Podszedłem do okna. Wpatrywałem się w ciemność. W poszukiwaniu Magdy? Nie.. Chyba raczej odpowiedzi, co mam teraz zrobić, jak Ona wróci. Próbować Jej wszystko wyjaśnić? Czy może udać, że nic nie miało miejsca… Cholera.. Było już tak dobrze. Ufała mi. Za każdym razem coraz bardziej się upewniałem, że Ją kocham.

                Znów z rozmyślań wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Nie zastanawiając się ani chwili pobiegłem otworzyć.

- Madzia! – przytuliłem ją.  

________________________________________________________________ 

Udało mi się! Napisałam. Wiem, wiem, wiem... Jestem zła, bo Magda uciekła od Piotrka. Wiem, wiem.. ale spokojnie. Wszystko w swoim czasie. Nic nie może dziać się za szybko. Następny rozdział planuję wstawić jakoś na początku przyszłego tygodnia.
Niektórzy z Was pytają, kiedy nowy rozdział się pojawi.Oznajmiam wszem i wobec, że nie wiem, jak często będę wstawiać rozdziały. Jedno jest pewne. W ciągu cłego tygodnia jeden pojawi się na 100%. Czy pojawi się drugi zależy od tego, czy będę miała czas i wenę :)
Dziękuję za wszytskie komentarze. To bardzo motywuje. Dziękuję także za ponad 10 tys. wyświetleń. Jako, że to już dziesiąty rozdział, można łatwo wyliczyć, że na jeden przypada ponad 1000 wyświetleń. DZIĘKUJĘ!

Pozdrawiam, no_princess :**

PS. Polecacie jakieś fajne piosenki? Niezależnie od gatunku (disco polo to nie muzyka, więc nie polecajcie mi nic z tego ;D).

PS 2. Informuję tylko tych, którzy wpisali się w zakładkę "Informowani" :)

PS 3. Za każdym raze mi się coś przypomina :) Jak się Wam podoba sytuacja z perspektywy Piotrka? Odpowiada Wam taka narracja? Mam nadzieję, że tak. Specjalnie później nie naisałam nic z perspektywy Magdy, byście nie wiedziały ile wypiła... ;D