11. Try...

OGŁOSZENIE!!!

Piszecie w komentarzach, żebym informowała Was o nowym rozdziale. Ok. Tylko dlaczego ja się produkuję i tworzę specjalnie zakładkę? Zakładka "Informowani" jest po to, żebyście tam dawali mi jakiś kontakt, bym mogła poinformować Was. To jest bardzo uciążliwe, kiedy muszę wracać do każdego rozdziału szukając osób, które chcą wiedzieć o nowym rozdziale, jak go dodam. Zrobiłam tą zakładkę, by nikogo nie pominąć. Tak samo nie wiem, czemu ja się produkuję i piszę coś od siebie pod postem, skoro i tak niewiele z Was to czyta. Pod 10. rozdziałem dokładnie jest napisane, że INRORMUJĘ TYLKO TYCH, CO POZOSTAWILI KOMENTARZ W ZAKŁADCE "INFORMOWANI". Dlatego proszę WSZYSTKICH, którzy CHCĄ być informowani o nowym rozdziale, żeby wpisali się w zakładkę "Informowani".  Nie chcę być złośliwa, ale denerwuje mnie to. Mam nadzieję, że nie macie mi za złe tego, że zwróciłam Wam uwagę. 

Z wyrazami szacunku,

no_princess

Przejdźmy teraz do milszych rzeczy. Zapraszam na rozdział.

_____________________________________________________________

MUZYKA:

Try

Magda:

                Pożegnałam się z chłopakami i wyruszyłam dalej na miasto. Znów to robiłam. Uciekałam do alkoholu i papierosów, by uspokoić swoje myśli. Właśnie dlatego trafiłam w czerwcu na odwyk. Za bardzo chciałam pozbyć się problemów. Ćpałam tak dużo, że kilka gramów więcej mogło mnie zabić.

                Mój telefon nie dawał mi spokoju. Co chwilę czułam wibracje. Wiedziałam, że to albo Piotrek, albo Zbyszek. Zdziwiłam się, gdy spojrzałam na ekran: Igiełka :D … IGŁA? Super. Czyli Zibi postawił pół Rzeszowa na nogi.. To znaczy pół Resovii. Oznacza też to, że wie o kłótni z Pitem.. Chociaż nie wiem, czy można to było nazwać kłótnią.

                No właśnie… Piotrek. Jest moim przyjacielem, ale… Czy kurwa zawsze musi być jakieś ale?! Czy faktycznie, to jest tylko przyjaźń? Czy on naprawdę mnie kocha? Czy zrobił to, pocałował mnie, bym została? Ale dlaczego miałby mi mówić, że mnie kocha? Doskonale wie, że boję się, że znów ktoś mnie zrani... Że znów zostanę sama…

                Ale czy ja coś do niego czuję? Nie wiem. Kiedy jestem przy nim, czuję się lepiej. Mogę być sobą. Ufam mu… Ale co z tego?

                Michałowi też ufałam. Zastanawia mnie, jak często się spotykali. A ja głupia wierzyłam, że będziemy razem żyli długo i szczęśliwie. Teraz wiem, że błędem było próbowanie tego związku. Zibi od początku był przeciwny. Nie mówił nic, ale wiedziałam, że nie chciał, żebym wiązała się z Michałem, żebym się angażowała. Ale niestety, czasu nie da się cofnąć…

                Nawet nie wiem, kiedy doszłam pod blok Piotrka. I znów pojawia się pytanie. Czy naprawdę tego chcę? Czy chcę mu zaufać w taki sposób, w jaki zaufałam Michałowi? Czy chcę dać mu szansę?

                Nacisnęłam klamkę i weszłam do budynku. Powoli, schodami szłam na czwarte piętro. Po piętnastu minutach stałam przed Piotrkowym mieszkaniem. Zadzwoniłam dzwonkiem i czekałam, aż otworzy.

- Magda!

                Od razu się do niego przytuliłam. Teraz zrozumiałam, że alkohol i fajki nie są rozwiązanie., Tym bardziej narkotyki. Tylko przy Piotrku jestem w stanie zapomnieć o problemach z matką, Michałem, o kłótniach ze Zbyszkiem.

- Piter…

- Madzia, ty piłaś…

- Poczekaj. Daj mi dokończyć.

- Dobrze.

- Przemyślałam sobie wszystko i tak. Chcę spróbować.

- Magda, jesteś pijana…

- Nie jestem pijana – wyszeptałam i pocałowałam go.

                Trwaliśmy tak kilka dobrych chwil. Właściwie, gdyby nie telefon Piotrka, dalej byśmy się całowali.

- Tak? Tak. Jest u mnie. Zibi.. Pogadacie jutro. Tak. Jest cała i zdrowa. Cześć – rozłączył się.

                Usiedliśmy na tapczanie i przytuliłam się do niego, jak tylko mogłam.

- Wypiłam jedno piwo i zapaliłam trzy papierosy… Przepraszam, że uciekłam. Po prostu tak było łatwiej. Ale teraz wiem, że nie powinnam. Martwiliście się o mnie.

- Najważniejsze, że nic Ci się nie stało… Kocham Cię, i nie chcę Cię stracić.

- Ja ciebie też kocham.

                Siedzieliśmy jeszcze chwilę, po czym postanowiliśmy iść spać.

                Budzik zadzwonił o 8.00. Niechętnie wstaliśmy z łóżka. Po krótkiej naradzie poszłam zrobić śniadanie, a w tym czasie Pit postanowił wziąć prysznic. Kiedy wyszedł zamieniliśmy się miejscami, w efekcie czego Piotrek dokończył robić kanapki, a ja próbowałam doprowadzić się do porządku. Po szybkim prysznicu ubrałam wczorajsze spodnie i koszulkę od Pita, a włosy związałam w kucyka.

- O zgrozo… - powiedziałam, kiedy usiadłam do stołu.

- Co? Za dużo?

- Nie.. Przypomniało mi się, że muszę wpaść do domu, przebrać się w świeże ciuchy i do końca się spakować.

- Zibi nie jest już zły.

- Jesteś pewien? – zapytałam.

- Jeśli nie, to nie nazywam się Piotr Nowakowski i nie mam za cztery dni urodzin.

- No jak uważasz… Trzymam Cię za słowo. Piotruuuuś?

- Tak, zawiozę Cię – uśmiechnął się szeroko.

                20 minut później Piotrek parkował przed moim blokiem. Bałam się wyjść z samochodu. Bałam się wejść na górę.

- Dziękuję – dałam mu buziaka w policzek.

- Nie musisz. Mam poczekać na Ciebie, czy pojedziesz ze Zbyszkiem?

- Przyjadę z nim. Chyba, że wcześniej zdążymy się jeszcze pokłócić – wyszczerzyłam się do niego.

                Na pożegnanie dostałam całusa. Niepewnie wysiadłam z samochodu i poszłam w stronę budynku. Wjechałam windą na ostatnie piętro. Chwilę później weszłam do mieszkania. Nie zauważyli mnie. Zibi biegał po całym mieszkaniu w poszukiwaniu rzeczy, których ma nie zapomnieć, a Aśka stała i śmiała się z niego.

- Cześć – powiedziałam niepewnie.

- Magda… Nawet nie wiesz, jak się martwiliśmy o Ciebie – Zbyszek zjawił się przy mnie w ekspresowym tempie.

- Przepraszam. Za wszystko. Po prostu przerosła mnie ta cała sytuacja. Przepraszam za to, co Ci wczoraj powiedziałam. Nie chciałam Cię urazić.

- Powiedziałaś prawdę. Nie gniewam się. Miałaś rację. Co do mamy i do mnie. Tylko ja za późno to zrozumiałem. Ja też przepraszam – przytulił mnie.

- A teraz przepraszam. Chciałabym się przebrać i dopakować.

                Weszłam do siebie do pokoju. Otworzyłam szafę i wyjęłam z niej bluzę, spodnie dresowe i czystą bieliznę. Poszłam do łazienki się przebrać. Kiedy wyszłam wrzuciłam jeszcze do torby kosmetyki i komputer, a do bluzy włożyłam MP3, słuchawki i telefon.

- Asia, a czemu Ty nie jedziesz? – zapytałam wchodząc do salonu.

- Bo nie dostałam na dzisiaj wolnego. Ale jutro będę na meczu.

- Aha… Spakowany? – zwróciłam się do Zbyszka.

- Na tip top. Możemy jechać?

- Jasne. Tylko jeszcze do łazienki pójdę – oznajmiła Asia.

- Zibi.. – zaczęłam, kiedy zostaliśmy sami. – Wiem, że Pit mówił Ci, że przez niego uciekłam. Ale to nieprawda. On mi nic nie zrobił. To ja za bardzo się uniosłam, rozmawiając z nim i wybiegłam pod wpływem emocji.

- Ja wiem, ze coś się musiało między wami stać i się chyba domyślam co. Ale wiem też, że Pit Cię nie skrzywdzi, nie potrafiłby.

- Dzięki.

                10 minut później byliśmy już w drodze na Podpromie. Czas w samochodzie upłynął nam pod znakiem śmiania się z Zbyszkowego śpiewu. Obiecuję, że jeszcze raz będzie próbował śpiewać Anything Could Happen, to Asseco Resovia i Reprezentacja straci atakującego. Kiedy dotarliśmy na miejsce wszyscy już czekali. Wyszłam z auta i od razu poszłam się przywitać z siatkarzami. Po chwili zaczęliśmy wsiadać do autokaru.

- Magda! – zawołał Paul z samego tyłu. – Chodź here. I’ve got a place for Ty!

- Idę! – zaczęłam przeciskać się między siatkarzami. – Jestem – oznajmiłam, gdy dotarłam na miejsce.

- Great. Ja miss you. Naprawdę – przytulił mnie.

- Paul… przytulałeś mnie pięć minut temu.

- Oh.. I know, but to było za krótko.

- Wariat – szepnęłam pod nosem.

                Kiedy każdy siedział już na miejscu, a trener sprawdził, czy wszyscy są zaczęła się mowa…

- Moi drodzy… - przerwał na chwilę. – Ej! Ciszej tył! Bo porozsadzam, jak w szkole.

                Wydusiliśmy z siebie tylko krótkie „przepraszam”. Jednak nie byliśmy w stanie się uspokoić. Siedzący obok mnie Igła i Paul, a przed nami po lewej Pit, a po prawej Kosa co chwilę rzucali żartami i śmiesznymi tekstami. Wierzcie lub nie, ale „Cichy Pit” wcale nie jest „Cichy”.

- Dziś mecz miał być o 17.30. Został przesunięty na 19.00 z powodów technicznych. Hotel mamy w Jastrzębiu, a nie tak jak ostatnio w Żorach. Przyjedziemy na miejsce koło 14.00. Będziecie mieć trochę czasu dla siebie. O 17.30 jedziemy na halę i zaczynamy się rozgrzewać. Nie wracamy już potem do hotelu. Na razie to chyba wszystko. W razie pytań wiecie, gdzie siedzę. Miłej podróży – zakończył swój monolog Kowal. –Aaaa… Byłbym zapomniał. Chłopaki, zachowujcie się normalnie przy Magdzie. Nie chcę się później za Was wstydzić.

- Panie Andrzeju… Ja miałam do czynienia z Reprezentacją, więc Resovia mi  nie straszna – wyszczerzyłam się.

- Ale trochę kultury im nie zaszkodzi – odwzajemnił uśmiech trener.

                Podróż minęła mi szybko. W sumie nie ma się co dziwić, bo jak tylko wyjechaliśmy z Rzeszowa usnęłam.

                Obudziłam się z głową na kolanach Igły, a moje nogi spoczywały na kolanach Paula. W autobusie panowała cisza. Byłam w szoku, bo spokojna Resovia, to nie Resovia.

- Długo spałam? – zapytałam cicho Libero.

- Ooo.. Obudziłaś się. No długo. Za piętnaście minut będziemy w Jastrzębiu.

- A czemu tu tak cicho?

- Bo jak zasnęłaś, to niezbyt delikatnie, czytaj „zamknąć mordy bo Madzia śpi”, poprosiliśmy o ciszę.

- Poprosiliśmy?

- Ja, Lotek, Cichy, Kosa i Twój brat – popatrzyłam na siedzącego obok Paula. – Widzę, że temu to się trochę znudziło bycie cichym i poszedł w kimę.

- A żebyś wiedziała, jak się zarzekał, że nie zaśnie – wtrącił się do rozmowy Kosa. – I’m not sleepy. I’m awake. I don’t wanna sleep – cytował Lotmana Grzesiek. – Po jakichś piętnastu minutach odpłynął.

- HAHAHAHAHAHA!! – zaczęłam śmiać się, co obudziło Amerykanina.

                Kiedy cały autokar usłyszał, że już nie śpię zaczęły się na nowo głośne rozmowy.

- Co się tu kurwa dzieje!? – krzyknął Pit.

- Ja pierdolę! PITER! Ty umiesz krzyczeć! – dziwił się Krzysiek.

- I przeklinać! – dołączyłam do niego.

- Ooo.. Madzia wstała – przybrał już normalny ton głosu środkowy.

                Chwilę później wjechaliśmy na parking przed hotelem. Zabraliśmy swoje bagaże i ruszyliśmy w stronę budynku.

- Ja rezerwuję Magdę! – krzyknęli równocześnie Zibi, Krzysiek, Piter i Paul.

- To chyba jakiś żart.

- Spokojnie, Magda. Masz oddzielny pokój. Bez tych pajaców – uśmiechnął się do mnie Kowal. – Proszę, to Twoja karta. Numer pokoju 102, trzecie piętro.

- Dziękuję.

                Po pół godziny dowiedziałam się, że mam w miarę normalnych sąsiadów. Po prawej Tichacka i Achrema, po lewej Igła z Rafałem, a naprzeciwko Schöps i Dobrowolski. Kiedy weszłam do pokoju rozpakowałam się i poszłam do łazienki się ogarnąć po podróży. Moje włosy wyglądały jak siedem, a nawet osiem nieszczęść. Po doprowadzeniu siebie do stanu normalności do pokoju wpadł Zibi.

- Wszystko masz? Niczego nie potrzebujesz?

- Zibi.. Uspokój się. Wszystko mam. I niczego nie potrzebuję.

                Kiedy upewnił się jeszcze raz wyszedł, a ja miałam chwilę spokoju. Dosłownie chwilę…

- Magda! – do pokoju wpadł Piotrek. – Szukałem Cię po wszystkich pokojach i dopiero Igła mi powiedział, gdzie jesteś – przytulił mnie.

- Spokojnie. Żyję, nic mi nie jest…

- Bardzo śmieszne. Stęskniłem się – dostałam buziaka.

                Posiedzieliśmy chwilę, Pit zadał dokładnie te same pytania co Zibi i dopiero, kiedy po raz setny odpowiadałam, że wszystko ok., wyszedł. Wreszcie miałam spokój. Przymknęłam na chwilę oczy i zasnęłam. Podróż zdecydowanie mnie wykończyła.

- Madzia! – do pokoju wpadł znów Piter. – Idziemy już!

- Już idę – powiedziałam zaspana. – A tak w ogóle, to puka się.

- Kto kogo puka? – zapytał Zibi przechodzący obok mojego pokoju.

                Oboje z Pitem wybuchnęliśmy śmiechem. Zibi tylko popatrzył na nas z dziwną miną i poszedł dalej. Wzięłam kurtkę i wyszliśmy z pokoju. Po drodze zgarnęliśmy jeszcze pozostałych siatkarzy i wesołą, dosłownie wesołą, gromadą podążyliśmy do autokaru. Usiadłam koło Piotrka. Mieliśmy bardzo ciekawe towarzystwo z każdej strony, więc nie nudziliśmy się. Przez całą drogę śmialiśmy się do rozpuku.

                Byliśmy już prawie przed halą. I znów wróciły wszystkie wspomnienia. Te dobre, jak i złe.

- Co jest? – zapytał Piotrek, kiedy się do niego przytuliłam.

- Wspomnienia. Pierdolone wspomnienia…

- Będzie dobrze. Zobaczysz – objął mnie mocniej.

- Ej! Gołąbeczki. Dość tego miziania, wysiadamy! – wydarł się na pół autokaru Zibi.

                Popatrzyliśmy na niego jak na idiotę i wysiedliśmy z pojazdu. Było tak ślisko, że szłam pod rękę z Piotrkiem i Jochenem. Kiedy weszliśmy do budynku, chłopaki od razu udali się do szatni, a ja z całym sztabem skierowaliśmy się w stronę sali.

                Będąc już na miejscu mina mi zrzedła. Na boisku rozgrzewali się już jastrzębianie. Modliłam się, by Michał mnie nie zauważył, lecz na darmo. Obserwował mnie od momentu mojego wejścia na salę. Jednak nie podchodził do mnie, co mnie ucieszyło.

                Po piętnastu minutach zjawili się też Resoviacy. Kiedy chłopaki witali się Zibi dziwnie patrzył na Michała…

                Mecz miał się rozpocząć za 20 minut. Trybuny zapełniały się dość szybko. Usiadłam na swoim miejscu. Zibi oczywiście kazał usiąść mi tam, gdzie siada rodzina i takie tam… Bez sensu. Obok mnie siedziała niezbyt wysoka i niezbyt szczupła brunetka, natomiast po lewej stronie było kilka pustych miejsc.

- Wolne? 

____________________________________________________________________

A jednak jestem wcześniej! I jak wam się podoba? Zaskoczone decyzją Magdy, czy nie bardzo? 

Dziś nie mam nic więcej do przekazania. Mam nadzieję, że czytając rozdział, ochłonęłyście po ogłoszeniu. Mam nadzieję, że kotokolwiek je przeczytał. Jeśli tak, DZIĘKUJĘ :)

Pozdrawiam, no_princess :*