15. Because of me...

MUZYKA:

Dead In The Water

                Zbyszek wyjął z kieszeni kartkę i podał ją Nowakowskiemu, a ten zaczął ją czytać. Po chwili podszedł do mężczyzn lekarz, jednak nie ten sam, na którego nawrzeszczał Bartman.

- Dzień dobry. Nazywam się Mazurczak. Chciałbym porozmawiać z Panem Bartmanem.

- Słucham. Proszę mówić.

- Wolałbym na osobności.

-Ja jednak wolałbym przy chłopakach.

- Dobrze. W takim razie mam dwie wiadomości. Pana siostra żyje, jednak jest bardzo niestabilna. Najbliższe dni będą decydujące. Druga sprawa. Robimy badania krwi, żeby sprawdzić, jaki był powód zatrzymania akcji serca. Czy siostra przyjmowała jakieś leki?

- Nie. Czy można do niej pójść?

- Proszę. Tylko nie za długo.

                Całą grupą udali się do wyznaczonej, przez lekarza, sali. Magda była podłączona milionami kabelków do jakichś aparatur.

Piotrek:

                Na treningu z klasą Magdy nic mi nie wygodziło. Cały czas o niej myślałem. Zauważyłem, że Gosia też nie jest w najlepszej formie. Po dwóch godzinach skończyliśmy trening,. Biegiem udałem się pod prysznic. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w szpitalu, przy Madzi. Po 20 minutach wsiadałem już do samochodu.

                Do szpitala jechałem bardzo szybko, łamiąc przy okazji chyba wszystkie możliwe przepisy. Jednak teraz jedyne, co mnie obchodziło to to, w jakim stanie jest teraz Magda.

                Wpadłem do szpitala, jak poparzony. Zaraz za mną weszli chłopaki, Porozmawialiśmy chwilę i Zibi wręczył mi list. Od Magdy. Podczas czytania płynęły mi łzy po policzkach i nie próbowałem ich powstrzymywać. Teraz nie umiałem być twardy. Kiedy skończyłem czytać wiedziałem, że muszę coś zrobić. Nie mogę stać bezczynnie i patrzyć, jak moja dziewczyna odbiera sobie życie.

                Poszliśmy do niej. Do jej ciała było przyczepione mnóstwo kabelków i rurek. W oczach znów zebrały mi się łzy. Usiadłem na krześle obok łóżka i wpatrywałem się w nią. Po chwili do Sali przyszedł doktor Mazurczak.

- Mam wstępne wyniki. Jedno jest pewne. Magdalena wzięła coś, co spowodowało taką reakcję. Krew została wysłana do dokładnej analizy i jutro, lub pojutrze powinniśmy wiedzieć, co dokładnie się stało.

- Panie doktorze, jak ona długo będzie nieprzytomna? – zapytał Zibi.

- Nie wiem. Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Wszystko zależ tylko i wyłącznie od Pańskiej siostry i jej organizmu. Pewne jest tylko to, że nie wróci do domu do końca roku.

                Lekarz poszedł i znów zostaliśmy z Magdą sami. Duża część chłopaków pojechała już. Zostali tylko Lotman, Achrem, Igła, Kosa, Zibi i ja.

- Zibi, dzwoniłeś do rodziców?

- Tata już jedzie.

                Nagle rozdzwonił się telefon Zbyszka. Ten tylko spojrzał na ekran i wyłączył go.

- Michał? – zapytał Igła, na co Bartman tylko przytaknął.

- Dzwoni chyba już siódmy raz.

                Wyszedłem na chwilę z sali. Wyjąłem z kieszeni telefon i wybrałem numer Kubiaka.

- Siema Pit. Wiesz może, co dzieje się z Magdą?

- No właśnie ja w tej sprawie dzwonię. Czytałeś artykuł?

- Niestety tak. A Madzia widziała? Jak się trzyma?

- No właśnie się nie trzyma. Jest w szpitalu. Dlatego do Ciebie dzwonię. Musimy coś zrobić z tym artykułem.

                Dogadałem się z Kubiakiem. Zibi chyba nie będzie zbytnio zadowolony, ale nie robię tego dla niego, tylko dla Madzi.

***

                Następnego dnia w klasie Magdy panował zamęt. Każdy próbował się czegoś dowiedzieć. Wszyscy umilkli, kiedy do klasy weszła pani Iwona.

- Dzień dobry. Siadajcie. Rozmawiałam z mężem, który był wczoraj u Magdy. Nie będę was oszukiwać, że jest dobrze, bo nie jest – Ignaczakowej załamał się głos. – Magda walczy o życie. Każda minuta jest na wagę złota i tylko od jej organizmu zależy, czy przeżyje.

Piotrek:

                Usłyszałem pukanie do drzwi. Spojrzałem na zegarek. 8.36. Kogo tak wcześnie niesie? Niechętnie wstałem i udałem się, bu otworzyć przybyszowi.

-  Aaa.. To Ty. Właź i się rozgość.

- Dzięki. Wszystkiego najlepszego.

- Dzięki.

- Magda wysłała mi to wczoraj z samego rana., Dlatego cały dzień dzwoniłem – wręczył mi telefon.

                Przeczytałem dokładnie treść SMS-a.

- Pit, o co jej chodziło, bo nic z tego nie rozumiem.

- Magda próbowała się zabić. Gdyby nie Lotman, prawdopodobnie byłoby już za późno..

- To przeze mnie… - bardziej stwierdził niż zapytał.

- Nie obwiniaj się za wszystko. Nie wyszło wam. Ok. Spieprzyłeś sprawę. Ale zrozum, że nie tylko Ty byłeś Magdy zmartwieniem.. Miała problemy z matką, ten artykuł, szkoła… Ogarnij. Nie przyjechałeś tu chyba po to, żeby użalać się nad sobą, prawda?

- Tak. Przepraszam. Po prostu nie dociera do mnie, że Magda.. Że chciała w ogóle coś takiego zrobić.

- Ok. to co robimy z tym artykułem?

- Magda wie, kto mógł to zrobić?

- Podejrzewa Twoją dziewczynę…

                Po omówieniu szczegółowego planu, Michał wrócił z powrotem do Żor. Zbliżała się 11.00, więc zacząłem szykować się do szkoły.. Jak to brzmi.

                Wszedłem na salę, gdzie większość się już rozgrzewała. Chłopaki nawet nie próbowali składać mi życzeń. Widzieli, że nie mam nastroju na żadne uśmieszki.

- Gadałem z Michałem – zwróciłem się do Krzyśka.

- O artykule?

- Tak. Dogadaliśmy się i zaraz po świętach bierzemy się za to.

- Zibi wie?

- Igła, ja nie robię tego dla niego, ale dla Madzi.

- Nie no, jasne. Tylko Zbyszek chyba nie będzie zbyt zadowolony, że robisz coś Z MICHAŁEM za jego plecami.

- Trudno.

- PIT! – zawołał wchodzący na salę Lotman. – Your phone dzwonić!

- Idę.

                Przeprosiłem Krzyśka i udałem się szybko do szatni.

- Przyjedź po zajęciach do szpitala. Są wyniki – Zibiemu łamał się głos.

- Coś się stało?

- To nie jest na telefon. Pa.

- ZIBI! – krzyknąłem do słuchawki.

                Odpowiedziała mi głucha cisza. W jeszcze gorszym stanie wróciłem na salę.

- Co jest? – zapytał Aleh, na co tylko go wyminąłem.

- Nie dam rady dzisiaj nic robić. Poradzicie sobie beze mnie? – oznajmiłem.

- Jasne. Coś się stało?

- Są wyniki i chyba nie są najlepsze.

- Może niech ktoś pojedzie z Tobą?

- Dam sobie radę.

                Udałem się z powrotem do szatni i po 15 minutach wsiadałem już do samochodu. Kiedy miałem już go odpalać, drzwi do Audi się otworzyły.

- Wysiadaj. Ja poprowadzę.

- Kosa, poradzę sobie.

- Bez dyskusji. Achrem odwołał zajęcia dzisiaj. Chłopaki też już się zbierają.

                Spełniłem jego prośbę i usiadłem na miejscu pasażera. Po kilkunastu minutach, które były dla mnie wiecznością, dotarliśmy do szpitala. Biegiem udałem się do sali, w której leżała Magda. Siedziała już tam cała rodzina Bartmanów i Asia.

- Zaraz wrócę –zwrócił się do bliskich Zibi. – Po pierwsze wszystkiego najlepszego, chociaż nie wiem, czy tegoroczne urodziny są takie fajne… To była mieszanka amfetaminy i czegoś, czego nie są w stanie zidentyfikować. Dlatego nie podziałało od razu, tylko po jakimś czasie – powiedział, kiedy byliśmy już na korytarzu.

                Nic nie powiedziałem. Nie byłem w stanie. Usiadłem na krzesełku i schowałem twarz w dłonie.

                Resztę dnia spędziłem w szpitalu. Bartmanowie poszli do domu, chłopaki także, dzięi czemu mogłem pobyć trochę z Magdą.

- Wszystkiego najlepszego Gwiazdko. Osiemnastka chyba nie powinna TAK wyglądać. Powinnaś robić imprezę dla znajomych. Chociaż… Znając chłopaków, to urządziliby podwójne party… Twoi rodzice mieli niezłe wyczucie czasu. Urodziłaś się dokładnie 7 lat później niż ja…

Brakuje mi Twojego uśmiechu, przekomarzań, a nawet płaczu. Nawet nie wiesz, ile bym dał, żebym mógł wysłuchać teraz Twoich problemów, radości. Kocham Cię, Magda. Tak bardzo Cię kocham, że jestem w stanie dla Ciebie zostawić siatkówkę. Wystarczy jedno Twoje słowo…

Pamiętasz, jak przyjechaliśmy całą zgrają do Ciebie do ośrodka? To było przed Ligą Światową. Zawarliśmy pakt, umowę. Ty i cała nasza Reprezentacja. My obiecaliśmy, że będziemy walczyć o złoto we wszystkich nadchodzących turniejach. Ty natomiast obiecałaś, że zawalczysz z nałogiem. My z umowy się wywiązaliśmy, dla Ciebie. Nie powiodło się w Londynie, ale walczyliśmy. Ty jednak złamałaś umowę. Nie zawalczyłaś. Znów wzięłaś to gówno. I gdyby nie Paul, stracilibyśmy Cię na zawsze. W momencie, kiedy przeczytałem list od Ciebie… To był cios. Mój dotychczasowy świat legł  gruzach, bo kobieta, którą kocham, chciała się zabić. Nie rozumiem tego. Uważałaś, że tak będzie łatwiej, że uciekniesz od problemów? Od czego masz nas? Tatę, Zibiego, Aśkę, Resoviaków, Iwonę… Mnie.

Zachowałaś się jak tchórz. Kocham Cię, ale zawiodłem się na Tobie… Dobranoc.

                Kiedy zakończyłem swój monolog wyszedłem z sali. Udałem się do samochodu i pojechałem prosto do swojego mieszkania.

___________________________________________________________________

Wróciłam! Przepraszam Was, że tak długo musiałyście czekać na nowy rozdział. Masa obowiązków totalnie pozbawiła mnie czasu, żeby przepisać to, co mam w zeszycie, do komputera. Dziś się udało. Nie wiem, kiedy znów pojawi się kolejny rozdział, bo za dwa tygodnie matura, a ja jeszcze nic nie zrobiłam :) 

Rozdział smutny, ale uprzedzam, na razie tak będzie. Za wszelkie błędy przepraszam. 

Do napisania!

Pozdrawiam, no_princess :*

PS. PRZYPOMINAM. JEŚLI CHCESZ BYĆ INFORMOWANA O NOWYM ROZDZIALE, WPISZ SIĘ DO --->ZAKŁADKI<--- :)