13. Foxtrot Uniform Charlie Kilo...

MUZYKA
Foxtrot Uniform Charlie Kilo

- Co jest? – usłyszałam głos siadającego obok mnie Winiara.

- Nic.

- No właśnie widziałem to „nic”.

- Michał, ja naprawdę nie mam nastroju, ani chęci o tym opowiadać.

- Uwierz mi, że jak się wygadasz, to Ci ulży.

                Zrezygnowana opowiedziałam mu o moich obawach przyjazdu tutaj. Kiedy skończyłam, wstaliśmy i niechętnie udaliśmy się do pozostałych. Gdy usiadłam na swoim miejscu brunetka zaczęła się dziwnie uśmiechać. Jakby triumfalnie.

- Zapomnij o nim, dzieciaku. Michał wybrał.

- Co kurwa?

- Myślisz, że nie widziałam, jak pożerasz go wzrokiem? Ale dobrze ci radzę. Daj sobie spokój. Michał nie gustuje w gimnazjalistkach.

- Aśka, proszę trzymaj mnie, bo jak jej zaraz przypierdolę, to ten jej pierdolony Michał jej nie pozna – zwróciłam się do Michalskiej.

                Asia zaproponowała, a raczej zarządziła, że usiądę między Winiarem i Kurasiem, bo tak będzie bezpieczniej.

                Zaczął się mecz. Tym razem podstawowym atakującym było Zibi. Od początku było widać, że wkłada bardzo wiele siły w swoje ataki i zagrywki, które swoją drogą były kierowane na Kubiaka. Czyli Piter miał rację. Zbyszek chyba wie. Tylko od kogo. O wszystkim wie tylko Pit, a on się na pewno nie wygadał.

                Wracając do meczu. Zaczął się bardzo równo dla Resoviaków. Przez cały mecz prowadzili i jastrzębianie nie mieli szans odrobić przewagi punktowej. W efekcie mecz zakończył się szybkim 3:0 dla Rzeszowa. MVP zasłużenie został Zibi. Po zakończonym meczu chłopaki podbiegli do nas pochwalić się. Piotrek z samego końca na siłę się do mnie przecisnął i wpił się w moje usta. Wokół nas rozległy się gromkie brawa i gwizdy.

- Dobra! Starczy już tego.. – przerwał nam Zbyszek.

- No chodź. Też dostaniesz buziaczka.

- Fuu…

                Piotrek jeszcze raz mnie pocałował. Tym razem jednak przerwał nam sam trener.

- Nareszcie.. Ile można się chować – wszyscy zrobiliśmy wielkie oczy na słowa Kowala. – Dobra. Do szatni! Już.

                Siatkarze niechętnie opuścili nasze towarzystwo. Zauważyłam, że Aśka i chłopaki nie za bardzo ogarnęli o co chodzi.

- Co tak patrzycie?

- Wy.. ten.. jak?... przecież… - jąkał się Bratek.

                Uśmiechnęłam się szeroko i wyszłam z hali. Na dworze znów stała Kubiakowa laska. Zmierzyłyśmy się wzrokiem, a gdy podszedł do niej Michał, na jej twarzy znów pojawił się ten uśmieszek. Jednak chwilę później przyjmujący zaczął iść w moją stronę. Już miałam zamiar uciec, kiedy zatrzymał mnie łapiąc za mój nadgarstek.

- Puść mnie – powiedziałam sucho.

- Poczekaj. Nie zajmę Ci dużo czasu.

- Masz rację. Nie zajmiesz, bo nie mam wcale zamiaru Cię słuchać.

- Proszę. Daj mi dwie minuty.

- Masz jedną.

- Wiem, że jestem idiotą, bo Cię zdradziłem. Wiem też, że straciłem Cię na zawsze. Dlatego postanowiłem, że tak będzie lepiej. Rozmawiałem ze Zbyszkiem.

- CO KURWA?

- Powiedziałem mu o wszystkim. O tym, że Cię zdradziłem. Bardzo zależy mi na jego przyjaźni, ale nawet najgorsza prawda jest lepsza od kłamstwa.

- Trochę za późno to zrozumiałeś.

- Magda.. To był jeden, jedyny raz.. Będę robił wszystko, żeby odzyskać przyjaźń Zbyszka, a tym bardziej Twoją. Wiem, że to jest niemożliwe, ale obiecuję, że kiedyś będziemy się jeszcze z tego śmiali.

- Fascynujące. A teraz możesz już sobie iść. Twoja laska nie jest chyba zadowolona, że rozmawiasz ze mną.

- Przepraszam Cię też za Monikę. Słyszałem o tym, co Ci powiedziała. Wie, co nas łączyło i jest zazdrosna.

- … Dlaczego to zrobiłeś? – dodałam po chwili zastanowienia. – Dlaczego pocałowałeś ją na moich oczach?

- Szczerze? – pokiwałam głową. – Bo chciałem, żebyś była zazdrosna. Żebyś zrozumiała, że nie przestałaś mnie kochać…

                Odszedł do tej swojej.. Po moich policzkach popłynęła samotna łza, potem następna i jeszcze jedna. Kiedy zobaczyłam zbliżającą się część Resoviaków otarłam je szybko. Jednak Zibi i tak wiedział, że płakałam.

- Co on ci zrobił?

- Chciał pogadać.

- Czy sprawić, żebyś znów przez niego płakała? Magda.. Ja wiem o wszystkim.

- Przepraszam. Powinnam Ci wcześniej powiedzieć. Wiem o tym, ale nie potrafiłam. Nie chciałam niszczyć Waszej przyjaźni.

- Teraz to nie ma już znaczenia. Nie mam przyjaciela.

                Przytuliłam się do Brata, a po moich policzkach znów spływały łzy.

                Do Rzeszowa wróciliśmy koło 24.00. Wzięłam szybki prysznic i poszłam spać. Zbyszek z Asią próbowali ze mną porozmawiać, ale ja nie chciałam. Nawet z Piotrkiem niewiele rozmawiałam wracając z Jastrzębia.

                Budzik zadzwonił o 7.00. Wstałam, wzięłam prysznic, ubrałam się i wyszłam z domu, wcześniej zabierając torbę na trening z chłopakami. Kiedy dotarłam do szkoły starałam się nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. Jednak sprawa z Kubiakiem i tym, co mi powiedział nie dawała mi spokoju.

- Magda! – zatrzymała mnie Gośka.

- Cześć – uśmiechnęłam się.

- Muszę Ci coś powiedzieć. Po pierwsze Seba dał mi jeszcze jedną szansę i wróciliśmy do siebie.

- To super. A ta druga wiadomość?

- Wchodziłaś dzisiaj na Fejsa? – pokręciłam głową. – To dobrze. Kilka portali udostępniło artykuł, że niby lecisz na dwa fronty.

- CO!?

- Z Kubiakiem i Nowakowskim – powiedziała niepewnie.

- Gdzie to kurwa masz?

                Przyjaciółka pokazała mi cały artykuł, który przeczytałam co do linijki. Do tego były dołączone jeszcze dwa zdjęcia. Moje i Michała podczas „rozmowy” pod halą w Jastrzębiu oraz moje i Piotrka, kiedy całuje mnie po wygranym meczu. Zajebiście. Teraz już nie będę mieć życia..

- Dużo osób to przeczytało?

- Poczekaj… Jest 176 lajków i 87 komentarzy…

- Świetnie… Po prostu kurwa świetnie.

                 Chwilę później zaczęli zjeżdżać się do szkoły siatkarze. Jako pierwsi pojawili się Achrem, Tichacek i Lotman. Postanowiłyśmy z Gośką też udać się na salę. Po drodze czułam na sobie wzrok wszystkich po kolei. Chciałam zapaść się pod ziemię, ale próbowałam być twarda.

                Przebrałam się i poszłam na boisko. Wzięłam do ręki jedną piłkę i zaczęłam się na niej wyżywać. Po chwili na salę weszła trójka przebranych już siatkarzy i Gośka.

- Chodź, powystawiam Ci – z transu wyrwał mnie rozgrywający.

                Nie odezwałam się, tylko narzuciłam mu piłkę. Atakowałam z całej siły, jednak żaden mi nie wychodził. Zrezygnowana położyłam się na parkiecie. Po pięciu minutach usłyszałam jak Zibi wpada na salę.

- Magda, czy Ty jesteś normalna? Bez śniadania na trening? Odpuść sobie dzisiaj.

- Jest ok. Daj mi spokój.

- Madzia..

- Po prostu to za wiele dla mnie.. Przeraża mnie to wszystko. Przeze mnie straciłeś przyjaciela, jeszcze ten artykuł…

- Po pierwsze nie obwiniaj się. Bo to Michał wszystko spieprzył, a po drugie jaki artykuł?

- Daj telefon…

                 Zibi wyjął komórkę i mi ją podał. Znalazłam odpowiednią stronę i dałam mu do przeczytania. Po jego minie widziałam totalne wkurwienie.

- Kto to opublikował?

- Teraz to już bez znaczenia…

- To ma znaczenia. Ja tego tak nie zostawię. Magda, nikt nie będzie Cię oczerniać.

- Zibi.. Daj sobie spokój. Nawet jeśli napiszą sprostowanie, czy przeprosiny i tak umieszczę w takim miejscu, że nikt nie przeczyta…

- Wrócimy do tego jeszcze. A teraz wracaj do szatni się przebrać.

                Popatrzyłam tylko na niego i znów wróciłam do odbijania piłki. Kątem oka widziałam, jak rozmawia wchodzącymi właśnie na salę, Pitem i Ignaczakiem.

Piotrek:

                Wszedłem z Krzyśkiem na salę. Magda rozmawiała z Zibim. Po chwili wstała i poszła zagrywać, a Bartman skierował się w naszą stronę.

- Co jest? Coś z Małą? – zapytałem.

- Nie mam już do niej siły.

- Chodzi o wczoraj? – dodał Igła.

- Żeby tylko. Pogadajcie z nią. Mnie nie chce już słuchać. Przekonajcie ją, żeby dzisiaj sobie odpuściła.

- Aż tak źle?

- Źle? Jest fatalnie. Nawet śniadania nie zjadła.

- Dobra. Załatwimy to, a Ty idź się przebierz.

- Dzięki.

                Wiedziałem, że to wszystko odbije się  na Madzi, ale nie wiedziałem, że aż tak. Ta rozmowa z Michałem ją cały czas dręczy. Gdybym tylko wiedział, czego tak naprawdę dotyczyła…

                Podeszliśmy do niej, jednak zanim cokolwiek powiedzieliśmy, usłyszeliśmy tylko krótkie „nie teraz”.

- Madziu teraz. Czemu Ty jesteś taka uparta? Chodź, pojedziemy do mnie na śniadanie.

- Zibi już naskarżył? Wszystko jest w porządku.

- Nie widać. Przebieraj się i jedziesz z Cichym na śniadanie – powiedział Krzysiek. – I to nie jest prośba – dodał, gdy Magda miała już coś odburknąć.

- A Gośka? Z kim będzie ćwiczyć?

- Serio?... Ze mną będzie ćwiczyć.

- Ale..

- Żadnego ale. Za piętnaście minut widzę cię gotową na śniadanie a’la Piotr.

                Posłuchała.. Podziękowałem Krzyśkowi i także poszedłem się przebrać. Wychodząc z szatni zaczepiłem Bartmana.

- Zabieram ją na śniadanie i raczej już nie wrócimy. Wpadnij potem do mnie.

- Dzięki stary.

- Nie dziękuj. Wiesz, że i tak bym to zrobił – uśmiechnąłem się do niego. – Gośka… - zwróciłem się do przechodzącej obok dziewczyny. – Dzisiaj potrenujesz z Krzyśkiem, bo coś mi wypadło i już nie wrócę dzisiaj. Powiedz mu co i jak i ćwiczcie to co ostatnio my robiliśmy. On się nie zna na bloku i w ogóle, ale powinien sobie dać radę.

- Ok. Pa.

Magda:

                Wyszłam z szatni. Piotrek już na mnie czekał. Pojechaliśmy do jego mieszkania. Kiedy weszliśmy na górę, przed jego drzwiami stała jakaś kobieta. Niepewnie popatrzyłam na Piotrka i przystanęłam. Jednak ten złapał mnie mocniej za rękę i pociągnął za sobą.

- Cześć Sandra – odezwał się pierwszy.

_____________________________________________________________________

Przepraszam. Miałam dodać wcześniej, ale cztery wypracowania na WOS same się nie napiszą. Tak samo jak dwa sprawdziany z matematyki :) 

Co do rozdziału, to uznałam, że było za kolorowo i musiałam trochę podramatyzować. 

Przypominam, że jeśli chcesz być informowana wpisz się do ---->ZAKŁADKI<----

Dziękuję za uwagę.

Pozdrawiam,  no_princess :*

PS. Przepraszam, że dzisiaj krócej, ale musiałam zakończyć w odpowiednim momencie ;D