14. Happy

MUZYKA
Like Toy Soldiers

- Cześć, jak tylko chciałam Ci te dokumenty podrzucić. Mateusz przysłał, bo zatrzymało go dłużej w Austrii.

- Dzięki. Wejdziesz? W ogóle Sandra, przedstawiam Ci moją dziewczynę. Magdę. Kochanie, to jest Sandra, moja przyrodnia siostra.

- Cześć, miło mi Cię poznać – zwróciła się do mnie. - Nie.. Mam za pół godziny rozmowę o pracę. Lepiej, żebym się nie spóźniła. Pa.

- No hej.

                Weszliśmy do środka. Piotrek od razu poszedł przygotować mi śniadanie. Dołączyłam do niego. Po chwili jednak poszłam usiąść w salonie. Wzięłam Piotrka komputer i zaczęłam przeglądać Facebooka.

- Magda, powiesz mi teraz co się stało? Od wczoraj wieczora jesteś nieobecna. Martwię się o Ciebie.

- Jestem skończona.

- Nie rozumiem.

- W sieci pojawił się artykuł, że niby lecę na dwa fronty.

- CO?!

                Znalazłam odpowiedni artykuł i pokazałam go Piotrkowi. Czytał go bardzo dokładnie. Kiedy skończył przytulił mnie, a ja się rozpłakałam.

- Kochanie. Spokojnie.

- Jak mam być spokojna, jak cała szkoła to przeczytała?! Ty się słyszysz? W ciągu kilku godzin od ukazania się przeczytał to kilkaset osób! I Ty mi  mówisz, że mam być spokojna?!

- Magda, proszę. Uspokój się.

- Przepraszam. Po prostu mnie to przerasta. Najpierw Kubiak próbuje mi wmówić, że go nadal kocham, potem ten artykuł…

- Wiesz, może kto mógł to zrobić?

- Nie wiem.. Na myśl przychodzi mi tylko Kubiakowa panna. Tylko Piotruś.. Proszę. Zostaw ten artykuł w spokoju.

                Wtuliłam się w niego jeszcze bardziej i zasnęłam. Obudziłam się dopiero po południu. Kiedy kierowałam swoje kroki do salonu usłyszałam, jak ktoś rozmawia w salonie.

Piotrek:

                Kiedy zasnęła, przeniosłem ją do łóżka. Potem jeszcze kilka razy przeczytałem artykuł. Koło 11.00 usłyszałem dzwonek do drzwi.

- Właź, tylko cicho.

- Śpi?

- Od godziny. Zbychu z tym trzeba coś zrobić.

- Mi to mówisz? Powiedz to Magdzie. Ona nie chce w ogóle słyszeć o jakichś pozwach. Boję się o nią, bo ostatnio, jak miała jakieś problemy to od razu uciekała do prochów. Boję się, że tym razem też tak będzie.

                Po długiej rozmowie ustaliliśmy, że musimy przekonać Magdę. Przecież nikt nie ma prawa pisać kłamstw.

- A jak to nie pomoże?

- To sam ich zaskarżę. W końcu artykuł dotyczy też mnie – odpowiedziałem.

- Hej.. – do salonu weszła Magda.

- Chodź, musisz zjeść te kanapki.

- Dzięki.

                Zibi nie zaczynał tematu . Posiedział jeszcze chwilę, po czym poszedł do siebie. Widziałem, że Magda niechętnie jadła te kanapki. Zdawałem sobie sprawę, że stwarza pozory, żebym się nie martwił.

- Pójdę się przejść – oznajmiła po chwili.

- Iść z Tobą?

- Chcę być sama.

- Ok. Magda…

- Tak?

- Kocham Cię.

- Ja Ciebie też. Będę za godzinę, ewentualnie dwie.

Magda:

                Szłam przez mój ulubiony park. Było tu zawsze tak cicho i spokojnie. Nikt nikomu nie przeszkadzał, nie wpieprzał się tam, gdzie go nie trzeba.

- Magda! – usłyszałam za sobą. – Siemson.

- Cześć. Nie w szkole?

- Dziś nie. Jestem umówiony z klientem – niepewnie pokazał mi torebeczki z białym proszkiem.

- Handlujesz? – zapytałam cicho.

- Nikt nie może wiedzieć.

- Spoko… Po ile? – dodałam po chwili namysłu.

Piotrek:

                Dzwoniłem do niej trzy razy. Nie odbierała. Nie było jej już prawie trzy godziny i zaczynałem się martwić. Dopiero po chwili oddzwoniła.

- Nie słyszałam telefonu. Coś się stało?

- Za ile będziesz?

- Za minutę. Już wchodzę po schodach.

- Ok.

                Chwilę później usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi.

                Resztę dnia spędziliśmy na oglądaniu filmów. Zgodnie stwierdziliśmy, że najlepsze będzie „Moneyball” i „Drive”. Po zakończonym seansie odwiozłem Magdę do domu. Sprawiała już wrażenie spokojniejszej…

- Kocham Cię. Zawsze będę Cię kochać – po policzku spłynęła jej łza.

- Ja Ciebie też słonko. I wiedz, że to się nigdy nie zmieni. Nie płacz.

- Dziękuję za wszystko.

                Na pożegnanie namiętnie mnie pocałowała, na co nie byłem jej dłużny. Odprowadziłem ją pod same drzwi , po czym jeszcze raz zatopiliśmy się w pocałunku.

Magda:

                Weszłam do mieszkania. Asia ze Zbyszkiem siedzieli wtuleni w siebie i oglądali jakiś wyciskacz łez. Nie chcąc im przeszkadzać poszłam wziąć krótki prysznic. Po 20 minutach poszłam do swojego pokoju. Z szafki wyjęłam dwie kartki, długopis i zaczęłam pisać.

                „ Zbyszku, Tato, Asiu i cała reszto. Kiedy będziecie to czytać, mnie prawdopodobnie już nie będzie. Postanowiłam skończyć ze wszystkim. Z problemami, przeszłością… Sobą. Wiem, że wiele dla mnie poświęciliście. Nie uważacie, że zbyt wiele?

                Ten list jest czymś w rodzaju pożegnania. Kiedy mnie już nie będzie, nie opłakujcie mnie. Teraz będę szczęśliwsza. Bez problemów.

                Zbyszku, zrób coś dla mnie i pogódź się z Michałem. Jesteście przyjaciółmi. Niech tak pozostanie. Ja już mu wybaczyłam.

               

Pamiętajcie, że zawsze będę Was kochać,

M.”

                Złożyłam kartkę na pół i na czystej stronie podpisałam. Następnie wzięłam drugą kartkę i zaczęłam skrobać.

                „Ten list jest tylko i wyłącznie do Ciebie. Wczoraj, w Twoim samochodzie.. To było coś w rodzaju pożegnania. Odchodzę. Na zawsze. Nie byliśmy ze sobą długo, ale te kilka dni uświadomiło mi, że jeszcze mogę być szczęśliwa, że mogę jeszcze kogoś pokochać. I pokochałam. Ciebie. Jesteś moim największym Szczęściem. Nie zapominaj o tym.

                Kiedy mnie już nie będzie… Proszę. Bądź szczęśliwy. Ułóż sobie życie z kimś, na kogo naprawdę zasługujesz. Nie opłakuj mnie, nie warto. Nie poświęcaj treningów, meczy. Pamiętaj, że zawsze będę przy Tobie.

                Dziękuję Ci za te wspaniałe chwile, które przeżyliśmy razem. Najpierw jako przyjaciele, później para. Wiedz, że decyzja, jaką podjęłam… Po prostu nie chciałam dłużej obarczać Cię moimi problemami. Nie chcę nikogo nimi obarczać.

Kocham Cię i zawsze będę,

Twoja M.”

                Tą kartkę też złożyłam i ją podpisałam. Po moich policzkach spłynęła samotna łza. Jednak wiedziałam, że TAK będzie lepiej…

                Obudziłam się przed siódmą. Budzik jeszcze nie zadzwonił, jednak ja nie mogłam już spać. Ubrałam się, umyłam i udałam się do kuchni. Zjadłam dwie kanapki i wyszłam z mieszkania.

                Wchodząc do szkoły czułam na sobie wzrok wszystkich stojących w pobliżu. Szybko udałam się do szatni, w której siedziały dwie dziewczyny z mojej klasy.

- Bo uważa, że jeśli jest siostrą Bartmana, to może wszystko.

- Jestem ciekawa, z iloma się już przespała.

- I czy żonatych też zaliczyła. Swoją drogą, ciągnie ją do Igły…

                Dalej nie słuchałam. Poszłam do łazienki się przebrać. Gotowa, wyszłam z łazienki po 15 minutach. Pewnym krokiem weszłam na pustą salę. Wzięłam do ręki piłkę i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, upadłam na ziemię. Byłam szczęśliwa. Czułam, że to już koniec…

***

                Chłopaki zmierzali właśnie do szatni. Lotman zanosząc klubowe piłki na salę zauważył leżącą na parkiecie dziewczynę.

- Excuse me? Are you ok.?

                Zero reakcji. Zapytał jeszcze raz, lecz dziewczyna nadal nie reagowała. Zdecydował się podejść bliżej.

- Hello.. Are you o… MAGGIE!... Fuck!!!

                Już miał dzwonić, kiedy na salę wpadł przestraszony Ignaczak.

- Chris, call to the hospital!

- Co się stało?!

- Maggie..

                Libero posłusznie, aczkolwiek bardzo nerwowo wezwał pogotowie. W tym czasie wokół Magdy zebrała się spora grupka gapiów. Nagle do sali wpadł Zbyszek.

- Zibi, tylko spokojnie – od razu podbieli do niego Kosok i Ignaczak.

- Gdzie jest Magda?

- Ona.. Straciła przytomność. Pogotowie już jedzie.

                Pobiegł do leżącej Magdy, wcześniej wciskając w ręce Libero kartkę papieru. 10 minut później zjawiło się pogotowie.

- Przepraszam! Proszę się odsunąć! Co się dokładnie stało?

- Nie wiemy. Kiedy przyszliśmy, Magda była już nieprzytomna.

- Proszę skontaktować się z jej rodziną.

- Jestem jej bratem – odezwał się Zbyszek.

- W taki razie prosimy z nami.

                Pobiegł za ratownikami. Na Sali za to panował rozgardiasz. Każdy pytał każdego co mogło się stać Bartmanównie. Piotrek cały czas siedział na parkiecie . Nie mógł uwierzyć w to, co się stało.

- Proszę o uwagę! – krzyknął Achrem. – Wiem, że ta sytuacja wami wstrząsnęła, ale to, że będziemy się teraz zastanawiać co się dokładnie stało, nic nie da. Dlatego proszę, wróćmy do tego, co robimy zawsze. Sebastian, Przejmuje cię Krzysiek.

                Dzisiejszy trening nikomu nie wychodził dobrze. Każdy chciał jak najszybciej skończyć.

                Po dwóch żmudnych godzinach warsztaty dobiegły końca. Chłopaki po szybkim prysznicu udali się prosto do szpitala.

                Kiedy weszli do środka zobaczyli Zbyszka, wrzeszczącego na jakiegoś lekarza.

- Czy tak trudno powiedzieć, co dzieje się z moją siostrą?!

- Proszę się uspokoić i uzbroić w cierpliwość.

- Nie uspokoję się! Jestem tu od dwóch godzin, a wiem tylko tyle, że jest nieprzytomna!

                Lekarz, nie wiedząc co ma powiedzieć, odszedł.

- Co z nią? – zapytał zmartwiony Nowakowski.

- Nie wiem, Piter. Nikt nie chce mi nic powiedzieć. Boję się. Cholernie się boję. Tam, w karetce, ona… Prawie ją straciliśmy. Reanimowali ją całą drogę – po policzkach ciekły mu łzy.

- Wyjdzie z tego. Jest silna.

- Oby. Piotrek… Ona chciała się zabić. 

 ________________________________________________________________

Ta dam! Jak wrażenia po nowym rozdziale? ;D

Od teraz zmieni nam się trochę typ narracji. Zostanie wprowadzony narrator trzecioosobowy, a narracja Magdy z wiadomych względów zniknie na jakiś czas. Perspektywa Piotrka pozostaje nadal.  

Nie wiem, jak często będę dodawać teraz rozdziały, bo mam trochę obowiązków. I proszę nie pytajcie mnie w komentarzach, kiedy będzie następny rozdział, bo naprawdę nie mam pojęcia.. :)

W związku z tym, że niektórzy nadal nie posłuchali mojej prośby sprzed trzech rozdziałów, proszę po raz kolejny.
JEŚLI CHCESZ BYĆ INFORMOWANA, WPISZ SIĘ DO ZAKŁADKI! INNYCH OSÓB, NIŻ WPISANE TAM, NIE INFORMUJĘ! 

Pozdrawiam, no_princess :*

PS. I znów przypomina mi się coś. Lubicie piłkę nożną? Może kibicujecie jakiemuś klubowi? Na kogo stawiacie w półfinałach Ligi Mistrzów? Macie jakieś typy?