9. Thank you...

MUZYKA

Niespodzianka

                Gwałtownie się obudziłam. Po moich policzkach spływały łzy. Po raz kolejny mi się to śni… Może faktycznie powinnam powiedzieć Zibiemu?... Może Piotrek ma rację… Spojrzałam na zegarek 3.37. Wiedziałam, że już nie zasnę. Włączyłam laptopa i zalogowałam się na Facebook’u. O dziwo ktoś też nie spał. Najechałam kursorem na ikonkę. Piotr Nowakowski. On? Byłam pewna, że śpi. Przecież chłopaki mają jutro trening… Po chwili dostałam wiadomość

- Nie śpisz? Późno już.

- Miałam zły sen. Już nie zasnę.

- Chcesz pogadać?

- Wolałabym nie przez net. Jutro po waszym treningu?

- OK. A co złego Ci się śniło?

- … Michał.

                Nie odpisał. Jednak usłyszałam dźwięk mojego telefonu.

- Halo? – zapytałam.

- Na pewno chcesz czekać do jutra?

- Powinieneś spać. Jutro masz trening.

- Madzia, nie zmieniaj tematu. Wiesz, że w każdej chwili mogę po Ciebie przyjechać.

- …

- Będę za dwadzieścia minut.

                Rozłączył się. Ubrałam dres, spakowałam kilka rzeczy do torby i czekałam na Piotrka. Napisałam Zbyszkowi i Asi kartkę, żeby się nie martwili i położyłam ją na stole. 10 minut później dostałam SMS, że Pit już czeka. Po cichu wyszłam z mieszkania, zamykając je dokładnie. Zjechałam windą na sam dół i udałam się w stronę samochodu środkowego. Kiedy tylko mnie zobaczył wysiadł z samochodu.

- Piotrek, przytul mnie. Proszę. – w oczach miałam już łzy.

                Bez wahania spełnił moją prośbę. Po krótkiej chwili odsunął się ode mnie by wziąć moją torbę. Przez całą drogę do jego mieszkania nie odezwaliśmy się ani słowem. Uspokoiłam się. Po piętnastu minutach byliśmy już na miejscu. Piotrek wziął moje rzeczy i położył u siebie w sypialni.

- Ja już nie daję rady Piotrek – znów zaczęłam płakać.

- Spokojnie. Już cicho gwiazdko… Jestem przy Tobie.

- Kolejny raz śni mi się moment, kiedy Michał mnie zdradził. Kiedy weszłam do niego do mieszkania i…

- Ciiii...

                Wtuliłam się w niego. Objął mnie swoimi ramionami i milczał. Nie musiał nic mówić. Ważne, że jest. Po chwili poczułam jak przenosi mnie na łóżko.

- Piotrek…

- Tak?

- Zostań ze mną. Nie chcę być sama – poprosiłam.

                Położył się obok mnie, a ja znów wtuliłam się w niego. Długo nie mogłam zasnąć. Podniosłam lekko głowę i spojrzałam na Piotrka. Też nie spał. Wpatrywał się we mnie.

- Śpij. Jestem tu. Cały czas. I nie mam zamiaru nigdzie iść.

- Dziękuję. Za wszystko – uśmiechnęłam się smutno i wtuliłam się w niego jeszcze bardziej.

                Obudziłam się przed 8.00. Usłyszałam, jak Piotrek rozmawia z kimś. W sumie rozmową tego nie można za bardzo nazwać. Pit raczej się z kimś kłócił. Udałam się w stronę głosu. Kiedy byłam już w salonie Cichy zakończył połączenie.

- Obudziłem Cię? – zapytał z troską.

- Nie – skłamałam. – Z kim się kłóciłeś?

- Zibi się trochę wkurzył.

- Piotrek… Chyba jestem gotowa. Żeby powiedzieć Zbyszkowi wszystko.

- Jesteś pewna? Jeszcze wczoraj upierałaś się, że tego nie zrobisz – uśmiechnął się.

- …Nie. Niczego nie jestem pewna. Nie jestem pewna, czy chcę powiedzieć o tym Zbyszkowi. Ani tego, … czy Go nienawidzę… czy przestałam Go kochać… - zawiesiłam głos. Miałam łzy w oczach.

                Pit nie wiedział co powiedzieć. Niezręczną ciszę przerwał dzwonek do drzwi. Nowakowski poszedł otworzyć, a po chwili słuchałam kazania Zbigniewa.

- Czyś Ty do reszty powariowała?! Wstaję rano i widzę na stole w kuchni kartkę. Ok. Ale kurwa telefonu to już ciężko odebrać?! Magda! Ja się o Ciebie martwię! Wiem, że z Pitem nic Ci się nie stanie, ale jesteś moją siostrą!  A mam wrażenie, że nie mówisz mi o wszystkim!

- BO KURWA NIE MOGĘ! Nie rozumiesz, że są sprawy, o których lepiej, żebyś nie wiedział!

- Magda, Zbyszek… Spokojnie. Krzyk do niczego nie doprowadzi – wtrącił się środkowy.

- Przepraszam – powiedzieliśmy równocześnie.

                Zbyszek tylko wybiegł wkurwiony i trzasnął drzwiami. Zostaliśmy znów sami. We dwoje.

- Naprawdę coś do Niego jeszcze czujesz!? – nie wytrzymał. – Po tym, co Ci zrobił?!

- Nie wiem! Nic nie wiem! Nie wiem, czy kiedykolwiek będę mogła zapomnieć…

- Przepraszam, nie powinienem się unosić  – zawiesił na chwilę głos. – Nie chcę nastawiać Cię przeciw niemu, ale o nie zasługuje na Twoją miłość.

- Wiem, Piotrek. Ale byliśmy ze sobą prawie półtora roku.. Ciężko wymazać to z pamięci. – po policzku popłynęła mi łza.

                Już nic nie powiedział, tylko mnie przytulił. W jego ramionach czułam się bezpiecznie. Kiedy byłam przy nim, nie potrafię być laską bez serca, która za wszelką cenę chce być silna. Jestem spokojną (jeszcze) siedemnastolatką, która chce być kochana.

- Dobra. Dość użalania się nad sobą. Za dwie godziny musisz być na Podpromiu. Trzeba zjeść jakieś śniadanie – uśmiechnęłam się.

- To ja robię naleśniki, a Ty idź się ogarnij.

- Ok.

                Po dwudziestu minutach jedliśmy już śniadanie. Muszę przyznać, że naleśniki, to Piter umie zrobić.

- O 14.00 mam trening. Co robimy do tego czasu? – poruszał charakterystycznie brwiami.

- W sumie to nie mam żadnych planów.

- To zabieram Cię… - zamyślił się. – W sumie nie wiem, gdzie Cię zabieram.

- A nie możemy posiedzieć tu? Pogadać? Przecież wiesz, że ja kocham nasze rozmowy – Poszłam zrobić herbatę.

- No ja wiem – odparł. – Magda…

- Tak? – wyłoniłam się zza futryny.

- Albo nie.. Już nic. Mam pomysł. Na dysku wala mi się kilka filmów.

                Usiedliśmy na kanapie, Pit zrobił chwilę wcześniej popcorn i zaczęliśmy nasz seans. Na pierwszy ogień poszli „Avengers”. Później obejrzeliśmy „8 Milę”, a na koniec Piotrek włączył komedię romantyczną. Jedyną, jaka wzbudzała we mnie jakiekolwiek emocje.

- Madzia, nie płacz.

- To przez film głupku – zaśmiałam się przez łzy.

- To Ciebie coś takiego wzrusza? O Boże…

- Z reguły nie, ale to jest jedyny film, który sprawia, że płaczę. I nie śmiej się ze mnie.

- Przepraszam. Wybaczysz mi?

- No nie wiem. Muszę się zastanowić – popatrzył na mnie błagająco. – No dobra. Już! Wybaczam.

- Dziękuję, o Pani!

                Zbliżała się 13.00. Pit zaczął szykować się na trening, a ja zrobiłam obiad. W sumie, to chyba jestem Bogiem, bo wyczarowałam coś z niczego. Nie ogarniam. Sportowiec, jeden z najlepszych środkowych świata, a odżywia się tragicznie. Udało mi się znaleźć jakieś pomidory i makaron, więc ugotowałam spaghetti. Nic innego nie dało się zrobić.

- Nowakowski! Obiad!

- Idę mamo.

- Siadaj, już nakładam.

- Ok. Właściwie, to czemu mi gotujesz?

- Nie wiem. Mam dla Ciebie za dobre serce. Poza tym, ktoś musi o Ciebie dbać, jak Ty sam nie umiesz.

- Jakbym słyszał swoją mamę i babcię – odparł cicho.

- Coś mówiłeś?

- Nie…

                Po skończonym obiedzie posprzątaliśmy i udaliśmy się na Podpromie. Kiedy dotarliśmy na halę siatkarz poszedł do szatni, a ja w tym czasie udałam się do Kowala. Po przeszukaniu całego Podpromia skierowałam swoje kroki na salę. W sumie najpierw tam mogłam go poszukać. Ale nie ważne. Tak jak myślałam, trener już tam czekał.

- Dzień dobry! – przywitałam się.

- Ooo… Magda. Dobrze, że jesteś. Domyślam się, że już podjęłaś decyzję.

- Tak. I niestety muszę odmówić. Boję się, że sobie nie poradzę. Wie pan. W tym roku piszę maturę, mam egzaminy sprawnościowe. Nie chcę zawalać kolejnego roku nauki.

- Rozumiem. Naprawdę wielka szkoda, bo masz ogromny potencjał i wysoki poziom. Jakbyś jednak zmieniła zdanie, to wiesz, gdzie mnie znaleźć.

- Dobrze. Dziękuję. Nie będzie problemu, jak zostanę na treningu chłopaków?

- Pewnie, że nie.

                Chwilę później na salę weszli chłopaki. Zbyszek podszedł do mnie i mnie przytulił.

- Przepraszam – wyszeptał. – Nie powinienem się unosić. Kocham Cię. Nie chcę, żebyś przeze mnie była smutna.

- Ok. Nie musisz przepraszać. To też trochę moja wina. Ja też przepraszam.

- By The Way… Pit jest dobrym gościem…

- Nie wiem, o czym mówisz – zdziwiłam się.

- Wszyscy widzą, jak na siebie patrzycie Mała.

                Pokręciłam tylko głową, a Zibi wrócił do chłopaków. Dziś mieli ostatni trening przed meczem z JSW. No właśnie… Mecz… Mecz, po którym chcę powiedzieć o wszystkim Zibiemu. Tylko jak on zareaguje? No, zadowolony raczej nie będzie. Boję się, że przestanie nad sobą panować i zrobi coś Michałowi. Boże. O czym ja myślę? Przecież Kubiak mnie już nie obchodzi! Pozostało mi tylko zastanowić się, jak delikatnie pogadać ze Zbyszkiem.

- Magda! – z rozmyślań wyrwał mnie Paul.

- Tak?

- Chodź play with us! 

- Ale ja nie mogę! – uśmiechnęłam się. – Nie mam odpowiednich butów.

- Oh.. C’mon!

                Pociągnął mnie w stronę boiska. Ustawił mnie na blok i zaczęliśmy grać. Oczywiście nie miałam szans przy ataku, bo po drugiej stronie siatki był Nowakowski.

- Piteeer!! Dałbyś jej szansę – wtrącił się Kowal.

- Wysoka jest. Poradzi sobie – uśmiechnął się środkowy.

- Bardzo śmieszne – dodałam.

                Chwilę później wróciliśmy do gry. Cały mini sparing przegraliśmy 2:1. Zmęczona usiadłam na parkiecie razem z siatkarzami.

- Więc tak. Jutro o 10.00 wyjeżdżamy stąd. Magda jedzie z nami. Bądźcie jakieś piętnaście minut wcześniej. Wtedy ustalimy wszystkie szczegóły. Pamiętajcie. Mecz gramy o 17.30 w sobotę i o 15.00 w niedzielę. To wszystko. Możecie iść – poinformował trener.

                Chłopaki poszli się ogarnąć, a ja wyszłam z hali. Miałam dość zapachu spoconych siatkarzy. Boże.. Jak można wytrzymywać w takim smrodzie? Po pół godzinie chłopaki zaczęli wychodzić z budynku.

- Mała… Czemu nie czekałaś w środku? – zapytał Zibi.

- Bo tu jest przyjemnie. Chłodno, ale przyjemnie – odparłam.

- Wracasz ze mną? Czy wolisz Pita? – poruszał brwiami.

- Z Tobą.

                Poszłam razem z Pitem do jego samochodu po moje rzeczy.

- Dzięki.

- Nie masz za co. Moja poradnia zawsze dla Ciebie jest otwarta – uśmiechnął się szeroko środkowy.

- Paa!

                Przytuliłam go,, na co chłopaki zaczęli gwizdać. Najgłośniejszy był oczywiście Zibi.

- Debile – skomentowałam, kiedy wróciłam do Zbyszka.

- Ładnie wam razem – uśmiechnął się Achrem.

- Taaa..

- If not, I’m 2Pac –dołączył do dyskusji Paul.

- A wiesz, że podobny? Tylko trochę bledszy jesteś – zaśmiałam się.

                Kiedy tylko weszliśmy do mieszkania do naszych nosów dotarł genialny zapach pierogów. Nie zastanawiając się długo poszliśmy do kuchni. Jednak po tym, co tam zobaczyłam, miałam ochotę jak najszybciej uciec.

_________________________________________________________________

Nowy tydzień, a co za tym idzie - nowy rozdział :) Po pierwsze dziś, zamiast piosenki jest coś innego. Ale śmiało możecie klikać :) Po drugie zmian na blogu ciąg dalszy. Mianowicie pojawiła się zakładka "Informowani". Jeśli chcesz być informowana/ny o nowym rozdziale wpisz się tam. Więcej szczegółów w tej właśnie zakładce. Po trzecie. Wy też macie dość tych świąt? Bo na jedzenie, to chyba do Bożego Narodzenia nie spojrzę.  :)

Pozdrawiam, no_princess :*

PS. Bardzo zaskoczyła mnie ilość komentarzy pod poprzednim postem. Dziękuję za to. Mam nadzieję, że tym razem nie będziecie gorsze w komentowaniu :D